ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΈΡΗΣΗ: ΑΘΏΟΣ ΜΕΤΆ ΑΠΌ 10 ΧΡΌΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΆΝΔΑΛΟ ΕΡΓΗΛ-ΔΕΥΑΜ

 Για τους φίλους που με ρωτούν, γιατί διάβασαν ή άκουσαν στα ΜΜΕ την πρόσφατη δικαστική απόφαση - Εφετείο Λάρισας - που με αφορά, οφείλω μια ενημέρωση για το θέμα.

Μετά από πάνω από είκοσι χρόνια συμμετοχής μου και προσφοράς στην Αυτοδιοίκηση και άλλους θεσμούς της τοπικής μας κοινωνίας – ως Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος Βόλου, ως Αντινομάρχης Μαγνησίας, ως μέλος του Δ.Σ. της ΔΕΥΑΜΒ και παλαιότερα ως πρόεδρος του ΤΕΕ και της ΕΒΕΤΑΜ – δεν περίμενα ποτέ πως θα βρεθώ στη θέση του κατηγορούμενου. Όχι για πράξεις και παραλήψεις ή κακής διαχείρισης δημοσίων πόρων, αλλά για ενέργειες υπεράσπισης δημόσιου συμφέροντος.

Η υπόθεση ξεκίνησε, όταν ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΥΑΜΒ (2011-2014) και πρόεδρος της Επιτροπής Παραλαβής ενός έργου που είχε κατασκευάσει η εργοληπτική εταιρεία ΕΡΓΗΛ, διαπιστώσαμε – μετά από δειγματοληπτικούς τεχνικούς ελέγχους – σημαντικές αποκλίσεις στην κατασκευή του έργου από τους όρους της σύμβασης. Η αντίδρασή μας ήταν αυτή που επιτάσσει κάθε δημόσια εντολή: ζητήσαμε έλεγχο, καταρτίστηκαν τεχνικές επιτροπές τεκμηρίωσης του μεγέθους των αποκλίσεων, ενώ ανατέθηκε και η σύνταξη πραγματογνωμοσύνης στο Τεχνικό Επιμελητήριο. Όλες οι εκθέσεις επιβεβαίωσαν τις αποκαλυφθείσες μεγάλες αποκλίσεις στην επιμέτρηση του κατασκευασθέντος έργου.

Αναμενόμενη ήταν η αντίδραση της εργολήπτριας, που επέλεξε να κινηθεί εναντίον μας αρχικά με εξώδικα και αγωγή αποζημίωσης και τελικά με μήνυση για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, υποστηρίζοντας πως είχαμε σκοπό να τη “βάψουμε”. Κατηγορηθήκαμε – δηλαδή – για το αυτονόητο: επειδή πράξαμε τα νόμιμα και απολύτως θεσμικά προβλεπόμενα.

Έτσι ξεκίνησε μια 10ετής εξουθενωτική περιπέτεια με αναβολές, καθυστερήσεις, αναμονή και φθορά. Όχι μόνο προσωπική, αλλά και θεσμική. Διότι, όταν η ευθύνη ποινικοποιείται, υπονομεύεται συνολικά η πίστη στους θεσμούς.

Πριν λίγες ημέρες το Εφετείο Λάρισας με κήρυξε αθώο. Η απόφαση αυτή, πέρα από προσωπική δικαίωση, συνιστά αποκατάσταση της αλήθειας: ότι η αποκάλυψη κακοδιαχείρισης και η προστασία του δημόσιου χρήματος δεν συνιστούν αδίκημα – είναι καθήκον.

Ωστόσο, δεν αισθάνομαι ούτε θρίαμβο ούτε ικανοποίηση. Αντίθετα, νιώθω απογοήτευση.

Απογοήτευση για το γεγονός ότι χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να αναγνωριστεί το αυτονόητο.

Απογοήτευση, γιατί από πράξεις και παραλήψεις προηγούμενων Διοικήσεων, κακής διαχείρισης της σημερινής Διοίκησης, αλλά και αντικρουόμενων δικαστικών αποφάσεων – του Αρείου Πάγου και του ΣτΕ - δεν καταφέραμε τελικά να υπερασπισθούμε όχι μόνο τους συνδημότες μας, αλλά και τον Έλληνα φορολογούμενο για τον τριπλασιασμό του κόστους κατασκευής του έργου. Γιατί από τα περίπου 18 εκατ ευρώ της τελικής αποζημίωσης του αναδόχου, που δυστυχώς σφραγίσθηκε με οριστική δικαστική απόφαση, για αποκλειστικά τυπικούς λόγους – αποκλειστικές προθεσμίες έγκρισης επιμετρήσεων και παραλαβής του έργου - ένα μέρος θα επιβαρύνει τους Βολιώτες κι ένα μέρος τον Έλληνα φορολογούμενο, αφού πρόσφατα ο κ. Μητσοτάκης επιχορήγησε τη ΔΕΥΑΜΒ με το ποσό των 8. 373.000 ευρώ για την αποπληρωμή της τελικής δικαστικής δαπάνης.

Απογοήτευση κυρίως, γιατί αυτή η δίωξη στέλνει ένα λάθος μήνυμα σε όσους επιλέγουν να συμμετέχουν στα κοινά και να προσφέρουν με διαφάνεια και θεσμική ευθύνη. Θα ήταν τραγικό να επικρατήσει η ιδιώτευση και η λογική “που πας τώρα να μπλέξεις, μπορεί να σε σέρνουν στα δικαστήρια”.

Όχι, λοιπόν, στην αδιαφορία για τη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων και τη συνεχή προσπάθεια βελτίωσης της θέσης των πολιτών. Συνεχίζω να πιστεύω στους θεσμούς και την αξία της δημόσιας προσφοράς χωρίς συμβιβασμούς.