Ο ΚΟΜΜΑΤΙΚΌΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΌΣ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΊΚΗΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΆΓΕΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ
Έχει ενδιαφέρον να διατρέξει κανείς την εξέλιξη του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης(ΤΑ), στα 200 χρόνια του νεοελληνικού κράτους, από τις δημογεροντίες της 1ης 10ετίας (1822 – 1833), την καθιέρωση στη συνέχεια από τη βαυαρική βασιλεία, των Δήμων, των επαρχιών και των Νομαρχιών, τον κατακερματισμό της ΤΑ σε πάνω από έξι χιλιάδες(6000) Δήμους και κοινότητες από τον Βενιζέλο (1912), μέχρι τις σημερινές δεκατρείς(13) αιρετές Περιφέρειες και τους τριακόσιους πενήντα δύο(352) μεγάλους Δήμους με τις μεταρρυθμίσεις του “Καποδίστρια”(1997) και του “Καλλικράτη” (2010). Ήταν και είναι μια διαρκής διαπάλη ανάμεσα στις τοπικές κοινωνίες, που διεκδικούσαν αρμοδιότητες και πόρους για τη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων, δηλαδή για τα καθημερινά θέματα λειτουργίας μιας πόλης και την κεντρική κυβέρνηση που αντιστέκεται και επιμένει επί 10ετές σ’ ένα συγκεντρωτικό (τώρα επιτελικό !) μοντέλο κράτους, για προφανείς λόγους πολιτικής χειραγώγησης με τα γνωστά “κατόπιν ενεργειών μου” του ενός και του άλλ