Η ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ
Για ακόμη φορά τα θέμα της Διοικητικής μεταρρύθμισης του ελληνικού κράτους έρχεται στην επικαιρότητα από την εξαγγελθείσα πρόθεση της κυβέρνησης να ανακοινώσει, πιθανόν δια του πρωθυπουργού στη Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, αλλαγές στο διοικητικό χάρτη της χώρας και να καταθέσει στη συνέχεια στη Βουλή σχετικό νομοσχέδιο.
Είναι γνωστό ότι το προηγούμενο χρονικό διάστημα, για το ίδιο θέμα, είχαν προηγηθεί έντονες συζητήσεις τόσο στο Συνέδριο Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) όσο και στο συνέδριο των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων (ΕΝΑΕ).
Τα ψηφίσματα μάλιστα των Συνεδρίων και των δύο βαθμίδων της Αυτοδιοίκησης είχαν ως κοινό παρονομαστή το επιτακτικό πλέον αίτημα προς την κυβέρνηση να προχωρήσει επιτέλους άμεσα σε μια γενναία Διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας, με πλήρη αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και πόρων, ώστε, στο πλαίσιο ενιαίων κανόνων, οι τοπικές αρχές να αναλάβουν πλήρως τη διαχείριση όλων των τοπικών υποθέσεων.
Πιστεύω ότι είναι πλέον κοινή πεποίθηση, ακόμη και στους θιασώτες του σημερινού πελατειακού πολιτικού συστήματος, ότι παρά τα βήματα που έγιναν στον τομέα της Αυτοδιοίκησης, μετά τη μεταπολίτευση και ιδιαίτερα μετά το 1981, η Ελλάδα παραμένει το πιο συγκεντρωτικό κράτος στην Ευρώπη. Όλα σχεδόν αποφασίζονται στην Αθήνα ενώ ιδιαίτερα οι μικροί Δήμοι και οι Νομαρχίες βρίσκονται σε αδυναμία να υλοποιήσουν το έργο τους από έλλειψη αρμοδιοτήτων, πόρων και μηχανικού υποστήριξης.
Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε πριν μια 10ετία με την καθιέρωση των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων και το σχέδιο «Καποδίστριας» που περιόρισε τους έξι χιλιάδες πεντακόσιους (6500) Δήμους και Κοινότητες σε περίπου χίλιους(1000).
Κι ενώ οι πρωτοβουλίες της τότε κυβέρνησης είχαν «προσκρούσει» σε μεγάλο βαθμό στην αντίδραση της Αυτοδιοίκησης σήμερα, αντίθετα, το κίνημα της Αυτοδιοίκησης στέκεται πιο μπροστά από την κυβέρνηση πιέζοντας ουσιαστικά για μια δεύτερη μεγάλη μεταρρύθμιση τόσο στο Α’ όσο και στο Β’ βαθμό.
Παρ’ όλα αυτά όμως τόσο η στάση της κυβέρνησης που δεν «ανοίγει τα χαρτιά της» όσο και οι μεμονωμένες δηλώσεις ορισμένων στελεχών δημιουργούν ήδη ένα κλίμα που τίποτε θετικό δεν προοιωνίζει για μια ουσιαστική μεταρρύθμιση στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είναι φανερό όμως σε όλους ότι μια βαθιά και αναγκαία αναβάθμιση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που παραμένει αναποτελεσματικός, δαπανηρός και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην αντιμετώπιση των σύγχρονων αναγκών, δεν μπορεί να είναι ούτε παραχώρηση της κυβέρνησης ούτε ικανοποίηση τοπικών παραγόντων στην αναζήτηση ρόλων.
Ο παραγοντισμός αποτελούσε και αποτελεί σύμφυτο στοιχείο με το πελατειακό σύστημα που για πολλά χρόνια δεν αφήνει τη χώρα να ξεφύγει από αναχρονιστικές δομές που αναπαράγουν το ίδιο το σύστημα.
Δεν μπορεί η Διοικητική μεταρρύθμιση να αποτελεί έκπληξη κι αιφνιδιασμό της κυβέρνησης αλλά προϊόν διαλόγου και άμεσων πρωτοβουλιών για νομοθετική ρύθμιση στο πλαίσιο των αποφάσεων του συνεδρίων της ίδιας της Αυτοδιοίκησης.
Δεν μπορεί και πάλι ο τοπικισμός των στελεχών και η αναζήτηση ρόλων να αποτελέσει σοβαρό κριτήριο για μια μεγάλη υπόθεση που αφορά τον μέλλον της χώρας και την ευημερία των πολιτών της.
Όλοι, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες, πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων να συζητήσουν και απατήσουν από την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε μια ουσιαστική Διοικητική μεταρρύθμιση που θα υπακούει μόνο στο συμφέρον των πολιτών και το μέλλον της χώρας.
Οι συναισθηματισμοί και οι τοπικισμοί διαχρονικά έχουν βλάψει και τη χώρα και τις τοπικές κοινωνίες που τους καλλιεργούσαν. Όσοι προσπαθούν να πάλι να ορθώσουν τα ίδια τείχη της οπισθοδρόμησης προσφέρουν κακή υπηρεσία στο τόπο τους και πρέπει να απομονωθούν. Δεν δικαιολογούνται ούτε ανταγωνισμοί ούτε βέβαια αντιπαραθέσεις μεταξύ των ΟΤΑ. Η Αυτοδιοίκηση έχει μόνο ένα μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση και το κεντρικό πολιτικό πελατειακό σύστημα που αρνείται επίμονα πολλά χρόνια τώρα να προχωρήσει σε μια ουσιαστική πολιτική αποκέντρωση και Διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας που θα την καταστήσει πιο αποτελεσματική πιο ανταγωνιστική και πιο αξιόπιστη στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων πως όφελος των πολιτών.
Είναι γνωστό ότι το προηγούμενο χρονικό διάστημα, για το ίδιο θέμα, είχαν προηγηθεί έντονες συζητήσεις τόσο στο Συνέδριο Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) όσο και στο συνέδριο των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων (ΕΝΑΕ).
Τα ψηφίσματα μάλιστα των Συνεδρίων και των δύο βαθμίδων της Αυτοδιοίκησης είχαν ως κοινό παρονομαστή το επιτακτικό πλέον αίτημα προς την κυβέρνηση να προχωρήσει επιτέλους άμεσα σε μια γενναία Διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας, με πλήρη αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και πόρων, ώστε, στο πλαίσιο ενιαίων κανόνων, οι τοπικές αρχές να αναλάβουν πλήρως τη διαχείριση όλων των τοπικών υποθέσεων.
Πιστεύω ότι είναι πλέον κοινή πεποίθηση, ακόμη και στους θιασώτες του σημερινού πελατειακού πολιτικού συστήματος, ότι παρά τα βήματα που έγιναν στον τομέα της Αυτοδιοίκησης, μετά τη μεταπολίτευση και ιδιαίτερα μετά το 1981, η Ελλάδα παραμένει το πιο συγκεντρωτικό κράτος στην Ευρώπη. Όλα σχεδόν αποφασίζονται στην Αθήνα ενώ ιδιαίτερα οι μικροί Δήμοι και οι Νομαρχίες βρίσκονται σε αδυναμία να υλοποιήσουν το έργο τους από έλλειψη αρμοδιοτήτων, πόρων και μηχανικού υποστήριξης.
Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε πριν μια 10ετία με την καθιέρωση των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων και το σχέδιο «Καποδίστριας» που περιόρισε τους έξι χιλιάδες πεντακόσιους (6500) Δήμους και Κοινότητες σε περίπου χίλιους(1000).
Κι ενώ οι πρωτοβουλίες της τότε κυβέρνησης είχαν «προσκρούσει» σε μεγάλο βαθμό στην αντίδραση της Αυτοδιοίκησης σήμερα, αντίθετα, το κίνημα της Αυτοδιοίκησης στέκεται πιο μπροστά από την κυβέρνηση πιέζοντας ουσιαστικά για μια δεύτερη μεγάλη μεταρρύθμιση τόσο στο Α’ όσο και στο Β’ βαθμό.
Παρ’ όλα αυτά όμως τόσο η στάση της κυβέρνησης που δεν «ανοίγει τα χαρτιά της» όσο και οι μεμονωμένες δηλώσεις ορισμένων στελεχών δημιουργούν ήδη ένα κλίμα που τίποτε θετικό δεν προοιωνίζει για μια ουσιαστική μεταρρύθμιση στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είναι φανερό όμως σε όλους ότι μια βαθιά και αναγκαία αναβάθμιση του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που παραμένει αναποτελεσματικός, δαπανηρός και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην αντιμετώπιση των σύγχρονων αναγκών, δεν μπορεί να είναι ούτε παραχώρηση της κυβέρνησης ούτε ικανοποίηση τοπικών παραγόντων στην αναζήτηση ρόλων.
Ο παραγοντισμός αποτελούσε και αποτελεί σύμφυτο στοιχείο με το πελατειακό σύστημα που για πολλά χρόνια δεν αφήνει τη χώρα να ξεφύγει από αναχρονιστικές δομές που αναπαράγουν το ίδιο το σύστημα.
Δεν μπορεί η Διοικητική μεταρρύθμιση να αποτελεί έκπληξη κι αιφνιδιασμό της κυβέρνησης αλλά προϊόν διαλόγου και άμεσων πρωτοβουλιών για νομοθετική ρύθμιση στο πλαίσιο των αποφάσεων του συνεδρίων της ίδιας της Αυτοδιοίκησης.
Δεν μπορεί και πάλι ο τοπικισμός των στελεχών και η αναζήτηση ρόλων να αποτελέσει σοβαρό κριτήριο για μια μεγάλη υπόθεση που αφορά τον μέλλον της χώρας και την ευημερία των πολιτών της.
Όλοι, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες, πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων να συζητήσουν και απατήσουν από την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε μια ουσιαστική Διοικητική μεταρρύθμιση που θα υπακούει μόνο στο συμφέρον των πολιτών και το μέλλον της χώρας.
Οι συναισθηματισμοί και οι τοπικισμοί διαχρονικά έχουν βλάψει και τη χώρα και τις τοπικές κοινωνίες που τους καλλιεργούσαν. Όσοι προσπαθούν να πάλι να ορθώσουν τα ίδια τείχη της οπισθοδρόμησης προσφέρουν κακή υπηρεσία στο τόπο τους και πρέπει να απομονωθούν. Δεν δικαιολογούνται ούτε ανταγωνισμοί ούτε βέβαια αντιπαραθέσεις μεταξύ των ΟΤΑ. Η Αυτοδιοίκηση έχει μόνο ένα μέτωπο απέναντι στην κυβέρνηση και το κεντρικό πολιτικό πελατειακό σύστημα που αρνείται επίμονα πολλά χρόνια τώρα να προχωρήσει σε μια ουσιαστική πολιτική αποκέντρωση και Διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας που θα την καταστήσει πιο αποτελεσματική πιο ανταγωνιστική και πιο αξιόπιστη στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων πως όφελος των πολιτών.
Σχόλια