ΠΕΡΙΦΈΡΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΊΑΣ: ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΌΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΊΑ ΕΝΟΣ ΝΈΟΥ ΘΕΣΜΟΎ

 

Δέκα τέσσερα(14) χρόνια μετά την ίδρυση της αιρετής περιφέρειας, ως οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ 2ου βαθμού), και με αφορμή τον ετήσιο απολογισμό του Περιφερειάρχη Δ. Κουρέτα, πιστεύω ότι υπάρχουν σήμερα οι συνθήκες και η αναγκαία απόσταση του χρόνου για να γίνει ένας πρώτος απολογισμός της πορείας του νέου θεσμού, που ήρθε να καταργήσει τις παλαιές διορισμένες ή τις αιρετές Νομαρχίες (1994-2010).

Είναι αλήθεια ότι παρά τα διαρκή αιτήματα της Αυτοδιοίκησης, ο νέος θεσμός ήρθε με καθυστέρη 10ετιών σε σχέση με τις χώρες της Ευρώπης, αλλά δυστυχώς, σε μια συγκυρία που δεν ήταν η καλύτερη δυνατή για την ομαλή οργάνωση, ανάπτυξη και καταξίωσή του νέου θεσμού στη συνείδηση των πολιτών.

Ο νόμος που εισήγαγε το νέο θεσμό (“πρόγραμμα Καλλικράτης”) ψηφίσθηκε τον Ιούνιο του 2010, τότε που η χώρα “ανακάλυψε” ότι είχε χρεοκοπήσει κι έπρεπε να μπει σε αυστηρά μνημόνια δημοσιονομικής προσαρμογής, με αιματηρές περικοπές σε κάθε τομέα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Μέσα στο έντονο πολιτικό κλίμα της εποχής, τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΣΎΡΙΖΑ και ΚΚΕ), δεν ψήφισαν τη μεγάλη αυτή μεταρρύθμιση είτε γιατί δεν την πίστευαν, όπως ο Σαμαράς που υποσχέθηκε την κατάργηση του, είτε γιατί το κλίμα δεν επέτρεπε νηφάλιο πολιτικό διάλογο. Έτσι, κατά την πρώτη εφαρμογή του νόμου, οι νέοι Περιφερειάρχες συνέχισαν να λειτουργούν στο γνωστό πλαίσιο που υπήρχε από τους παλαιούς διορισμένους από την κυβέρνηση. Οι περιφερειακές ενότητες παρέμειναν με το προσωπικό και την οργάνωση που είχαν και η αιρετή Περιφέρεια λειτούργησε ως ομοσπονδία Νομαρχιών με του χωρικούς αντιπεριφερειάρχες ως οιονεί Νομάρχες.

Αυτό, όμως, δεν είναι ενιαίος ΟΤΑ που σχεδιάζει τη βιώσιμη ανάπτυξη της Περιφέρειας που προγραμματίζει, ιεραρχεί, οργανώνει δράσεις και κατασκευάζει υποδομές με βάση τις ανάγκες ενός ολοκληρωμένου σχεδίου, αλλά την ικανοποίηση τοπικών αιτημάτων. Έτσι η αναπαραγωγή της εξουσίας παραμερίζει τον ορθολογικό προγραμματισμό, η διαβούλευση με Δήμους και κοινωνικούς φορείς γίνεται προσωπική “διαπραγμάτευση”, η διαφάνεια κι ο δημόσιος έλεγχος υποχωρούν, ενώ η προβολή της Ευρωπαϊκής συγχρηματοδότησης των έργων, για την εμπέδωση της ευρωπαϊκής συνείδησης των πολιτών, γίνεται προβολή του Περιφερειάρχη.

Όχι, δεν είναι αυτό η αιρετή Περιφέρεια που διεκδίκησε η Αυτοδιοίκηση. Πρέπει πρώτα απ΄ όλα να πείσει τους πολίτες και τους κοινωνικούς φορείς ότι μπορεί καλύτερη διαχείριση των τοπικών και υπερτοπικών υποθέσεων τους.

Η Θεσσαλία είχε την “ατυχία” να μη γνωρίσει άλλον Περιφερειάρχη και μάλιστα προερχόμενο από ένα πολιτικό χώρο που δεν πίστευε και πολύ στην Αυτοδιοίκηση ,γι΄ αυτό και ποτέ δεν ψήφισε την όποια προσπάθεια έγινε, μετά το 1981, για την αποκέντρωση του πιο συγκεντρωτικού μετεμφυλιακού κράτους (μεταρρυθμίσεις Γεννηματα 1984, αιρετές Νομαρχίες 1994 και Καλλικράτης 2010).

Ο πρώτος απολογισμός του νέου Περιφερειάρχη, που έγινε χθες στην πόλη μας, πιστεύω ότι αντανακλά μια τελείως διαφορετική προσέγγιση για την οργάνωση και διαχείριση των υπεροπτικών μας υποθέσεων, Δεν ήταν το “αράδιασμα” ενός καταλόγου έργων, αλλά η παρουσίαση έργων και δράσεων σε κάθε τομέα, που θα μας οδηγήσει σε μια βιώσιμη περιφερειακή ανάπτυξη, αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής. Είναι ένα στοίχημα για τον ίδιο να δικαιώσει τους πολίτες της Θεσσαλίας για την επιλογή τους και να καταξιώσει το νέο θεσμό της Αιρετής Περιφέρειας, ως 2ο επίπεδο Αυτοδιοίκησης.