ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Καλλικράτης και στη Βουλή: Να μειωθούν σε 200 οι βουλευτές
Η αναζήτηση διεξόδου από την οικονομική κρίση που βιώνουμε, ως χώρα και ως κοινωνία, γίνεται σήμερα αφορμή για κάθε πολίτη και κάθε συλλογική εκπροσώπηση της κοινωνίας, για μια επαναξιολόγηση πολλών πραγμάτων που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε δεδομένα. Πραγμάτων που μας ενοχλούσαν αλλά τα ανεχόμασταν και προβλημάτων την επίλυσή των οποίων αναβάλλαμε για το μέλλον, προτιμώντας την προσωρινή «απόκρυψή τους» «κάτω από το χαλί».
Στο γενικό αυτό πλαίσιο είναι λογικό να αναζητούνται και να καταλογίζονται ευθύνες για το πως φτάσαμε λίγο πριν από την κατάρρευση. Το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, είναι φανερό ότι δέχεται τα μαζικά πυρά όλων. Είναι γνωστό ότι σ’ όλες τις δημοσκοπικές έρευνες, εδώ και πολύ καιρό, η αξιοπιστία του βρίσκεται σε πολύ χαμηλά ποσοστά στην αξιολόγηση των πολιτών. Είναι αλήθεια, δυστυχώς, ότι όλες οι κυβερνήσεις, από το ’74 μέχρι σήμερα, χωρίς βέβαια οι ευθύνες να είναι ίδιες, δεν κατάφεραν να μεταρρυθμίσουν γρήγορα τις δομές του μετεμφυλιακού συγκεντρωτικού και πελατειακού κράτους ούτε να αλλάξουν τις παγιωμένες, για πολλά χρόνια, νοοτροπίες της ελληνικής κοινωνίας. Όλα αυτά, κατά κοινή ομολογία είναι οι αιτίες που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Κι όλα αυτά βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε δεν έγιναν ούτε από ανικανότητα των πολιτικών στελεχών ούτε από την έλλειψη γνώσης και εμπειρίας για τα συμβαίνοντα στα σύγχρονα και αναπτυγμένα κράτη.
Δυστυχώς η κατάσταση αυτή αφέθηκε να εξελιχθεί, στο πλαίσιο μιας «ανεύθυνης στάσης», γιατί αυτό διευκόλυνε το ίδιο το πελατειακό πολιτικό σύστημα να αναπαράγεται. Είναι χαρακτηριστικό για το πόσο απογοήτευσε τους πολίτες η τελευταία 5ετής διακυβέρνηση με την υπόσχεση της επανίδρυσης του κράτους. Μια επανίδρυσή που όχι μόνο δεν έγινε αλλά αντί αυτής έγιναν προσπάθειες εγκαθίδρυσης, όπως τώρα αποκαλύπτεται, του πιο κομματικού, διεφθαρμένου και ανεύθυνου κράτους.
Έχουμε, λοιπόν, μπροστά μας, ως κοινωνίας και ως πολίτες, την τελευταία ευκαιρία για τη μεγάλη αναμόρφωση της διοικητικής οργάνωσης και της δομής της χώρας με στόχο ένα αποδοτικό και αξιοκρατικό κράτος που θα μάχεται και θα υπερασπίζεται αποτελεσματικά για το δημόσιο συμφέρον που ταυτίζεται απόλυτα με το συμφέρον όλων των πολιτών. Ο «κλήρος» του συντονισμού αυτής της ιστορικής προσπάθειας έπεσε σ’ αυτή την κυβέρνηση και στο Γιώργο Παπανδρέου το νεώτερο. Ο ίδιος είναι αντιμέτωπος με ένα μεγάλο στοίχημα. ‘Η θα γίνει ο μεγάλος αναμορφωτής της Ελλάδος ή θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που έχασε και την τελευταία ευκαιρία για τη χώρα του.
Ο διάλογος για τη μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας φαίνεται ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη παρά τις επίκαιρες αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα στον τομέα του εξωτερικού δανεισμού.
Είναι φανερό ότι εκτός απ’ αυτούς που επιχειρηματολογούν με πολύ χρήσιμες προτάσεις και παρατηρήσεις δεν λείπουν κι εκείνοι που είτε γιατί δεν πιστεύουν ειλικρινά στην αποκέντρωση και την Αυτοδιοίκηση, είτε γιατί «αναζητούν ρόλους» θέτουν, δήθεν, όρους και προϋποθέσεις γι’ αυτή την επιβεβλημένη ανατροπή του σημερινού κράτους.
Καταγράφεται στα αρνητικά αυτού του διαλόγου το επιχείρημα, που είδε το φως της δημοσιότητας, για δήθεν δυσφορία των βουλευτών για τη βάση εκλογής των περιφερειακών συμβούλων και του χαρακτηρισμού, ως μικρών πρωθυπουργών, που αποδίδεται στους νέους αιρετούς Περιφερειάρχες.
Ποια όμως θα είναι η νέα δομή της κεντρικής έκφρασης του κράτους και ποιος θα είναι ο νέος ρόλος των βουλευτών; Δεν θα πρέπει να ακολουθήσει ένας «Καλλικράτης» για το ίδιο το κεντρικό κράτος και το πολίτικό σύστημα; Σύμφωνα, λοιπόν, με τις εξαγγελίες του «Καλλικράτη» η Βουλή των ελλήνων και συνεπώς η κυβέρνηση με τα υπουργεία θα αποτελέσουν πλέον το επιτελικό στρατηγείο χάραξης πολιτικών και εποπτείας των αναγκαίων μηχανισμών ελέγχου ώστε να εξασφαλίζεται η διαφανής και αποτελεσματική λειτουργία του κράτους.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να συνεχίσουμε να έχουμε 300 βουλευτές αλλά 200. Το ίδιο άλλωστε το Σύνταγμα (άρθρο 51 παρ 1) προβλέπει ότι ο αριθμός των βουλευτών δεν μπορεί να είναι μικρότερος από 200 και μεγαλύτερος από 300. Με τον τρόπο αυτό και σε συνδυασμό και με την καθιέρωση μονοεδρικών και θα διευρυνθεί η πολιτική βάση εκλογής των εθνικών αντιπροσώπων και θα ικανοποιηθεί το γενικό αίτημα για εξορθολογισμό της Δημόσιας Διοίκησης και του πολιτικού συστήματος.
Η αναζήτηση διεξόδου από την οικονομική κρίση που βιώνουμε, ως χώρα και ως κοινωνία, γίνεται σήμερα αφορμή για κάθε πολίτη και κάθε συλλογική εκπροσώπηση της κοινωνίας, για μια επαναξιολόγηση πολλών πραγμάτων που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε δεδομένα. Πραγμάτων που μας ενοχλούσαν αλλά τα ανεχόμασταν και προβλημάτων την επίλυσή των οποίων αναβάλλαμε για το μέλλον, προτιμώντας την προσωρινή «απόκρυψή τους» «κάτω από το χαλί».
Στο γενικό αυτό πλαίσιο είναι λογικό να αναζητούνται και να καταλογίζονται ευθύνες για το πως φτάσαμε λίγο πριν από την κατάρρευση. Το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, είναι φανερό ότι δέχεται τα μαζικά πυρά όλων. Είναι γνωστό ότι σ’ όλες τις δημοσκοπικές έρευνες, εδώ και πολύ καιρό, η αξιοπιστία του βρίσκεται σε πολύ χαμηλά ποσοστά στην αξιολόγηση των πολιτών. Είναι αλήθεια, δυστυχώς, ότι όλες οι κυβερνήσεις, από το ’74 μέχρι σήμερα, χωρίς βέβαια οι ευθύνες να είναι ίδιες, δεν κατάφεραν να μεταρρυθμίσουν γρήγορα τις δομές του μετεμφυλιακού συγκεντρωτικού και πελατειακού κράτους ούτε να αλλάξουν τις παγιωμένες, για πολλά χρόνια, νοοτροπίες της ελληνικής κοινωνίας. Όλα αυτά, κατά κοινή ομολογία είναι οι αιτίες που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Κι όλα αυτά βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε δεν έγιναν ούτε από ανικανότητα των πολιτικών στελεχών ούτε από την έλλειψη γνώσης και εμπειρίας για τα συμβαίνοντα στα σύγχρονα και αναπτυγμένα κράτη.
Δυστυχώς η κατάσταση αυτή αφέθηκε να εξελιχθεί, στο πλαίσιο μιας «ανεύθυνης στάσης», γιατί αυτό διευκόλυνε το ίδιο το πελατειακό πολιτικό σύστημα να αναπαράγεται. Είναι χαρακτηριστικό για το πόσο απογοήτευσε τους πολίτες η τελευταία 5ετής διακυβέρνηση με την υπόσχεση της επανίδρυσης του κράτους. Μια επανίδρυσή που όχι μόνο δεν έγινε αλλά αντί αυτής έγιναν προσπάθειες εγκαθίδρυσης, όπως τώρα αποκαλύπτεται, του πιο κομματικού, διεφθαρμένου και ανεύθυνου κράτους.
Έχουμε, λοιπόν, μπροστά μας, ως κοινωνίας και ως πολίτες, την τελευταία ευκαιρία για τη μεγάλη αναμόρφωση της διοικητικής οργάνωσης και της δομής της χώρας με στόχο ένα αποδοτικό και αξιοκρατικό κράτος που θα μάχεται και θα υπερασπίζεται αποτελεσματικά για το δημόσιο συμφέρον που ταυτίζεται απόλυτα με το συμφέρον όλων των πολιτών. Ο «κλήρος» του συντονισμού αυτής της ιστορικής προσπάθειας έπεσε σ’ αυτή την κυβέρνηση και στο Γιώργο Παπανδρέου το νεώτερο. Ο ίδιος είναι αντιμέτωπος με ένα μεγάλο στοίχημα. ‘Η θα γίνει ο μεγάλος αναμορφωτής της Ελλάδος ή θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που έχασε και την τελευταία ευκαιρία για τη χώρα του.
Ο διάλογος για τη μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας φαίνεται ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη παρά τις επίκαιρες αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα στον τομέα του εξωτερικού δανεισμού.
Είναι φανερό ότι εκτός απ’ αυτούς που επιχειρηματολογούν με πολύ χρήσιμες προτάσεις και παρατηρήσεις δεν λείπουν κι εκείνοι που είτε γιατί δεν πιστεύουν ειλικρινά στην αποκέντρωση και την Αυτοδιοίκηση, είτε γιατί «αναζητούν ρόλους» θέτουν, δήθεν, όρους και προϋποθέσεις γι’ αυτή την επιβεβλημένη ανατροπή του σημερινού κράτους.
Καταγράφεται στα αρνητικά αυτού του διαλόγου το επιχείρημα, που είδε το φως της δημοσιότητας, για δήθεν δυσφορία των βουλευτών για τη βάση εκλογής των περιφερειακών συμβούλων και του χαρακτηρισμού, ως μικρών πρωθυπουργών, που αποδίδεται στους νέους αιρετούς Περιφερειάρχες.
Ποια όμως θα είναι η νέα δομή της κεντρικής έκφρασης του κράτους και ποιος θα είναι ο νέος ρόλος των βουλευτών; Δεν θα πρέπει να ακολουθήσει ένας «Καλλικράτης» για το ίδιο το κεντρικό κράτος και το πολίτικό σύστημα; Σύμφωνα, λοιπόν, με τις εξαγγελίες του «Καλλικράτη» η Βουλή των ελλήνων και συνεπώς η κυβέρνηση με τα υπουργεία θα αποτελέσουν πλέον το επιτελικό στρατηγείο χάραξης πολιτικών και εποπτείας των αναγκαίων μηχανισμών ελέγχου ώστε να εξασφαλίζεται η διαφανής και αποτελεσματική λειτουργία του κράτους.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να συνεχίσουμε να έχουμε 300 βουλευτές αλλά 200. Το ίδιο άλλωστε το Σύνταγμα (άρθρο 51 παρ 1) προβλέπει ότι ο αριθμός των βουλευτών δεν μπορεί να είναι μικρότερος από 200 και μεγαλύτερος από 300. Με τον τρόπο αυτό και σε συνδυασμό και με την καθιέρωση μονοεδρικών και θα διευρυνθεί η πολιτική βάση εκλογής των εθνικών αντιπροσώπων και θα ικανοποιηθεί το γενικό αίτημα για εξορθολογισμό της Δημόσιας Διοίκησης και του πολιτικού συστήματος.
Σχόλια