ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
Σε ειδική συνεδρίαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου(ΝΣ) Μαγνησίας, με τη συμμετοχή κοινωνικών φορέων και οικολογικών οργανώσεων, συζητήθηκε εκτεταμένα το θέμα της συνέχισης των έργων Αχελώου, εναντίον των οποίων έχουν γίνει προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας(ΣτΕ). Με ψήφισμά του το ΝΣ τάσσεται ομόφωνα υπέρ της συνέχισης των έργων. Κατά της συνέχισης τάχθηκαν οι εκπρόσωποι της Τοπικής Κίνησης των Οικολόγων Πρασίνων που με σκληρή ανακοίνωσή τους κάνουν λόγο για «εγκληματική» στάση του Ν.Σ. Είναι άλλωστε γνωστή, εδώ και χρόνια, η διαμάχη ανάμεσα στο τ. ΥΠΕΧΩΔΕ, τους φορείς της Θεσσαλίας και τις οικολογικές οργανώσεις, για την κατασκευή του έργου μεταφοράς νερού από τον Αχελώο που για να είμαστε ειλικρινείς αρχικά σχεδιάστηκε ως έργο εκτροπής του μεγάλου αυτού ποταμού προς τη Θεσσαλία.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι βασική ηθική και πολιτική υποχρέωση κάθε πολίτη να υπερασπίζονται ένα έργο, όπως το έργο του Αχελώου, που συγκεντρώνει την αντίδραση οικολογικών οργανώσεων τις οποίες εκτιμούν γιατί πιστεύουν ότι παίζουν ουσιαστικό ρόλο στις σύγχρονες κοινωνίες στον τομέα της ευαισθητοποίησης και της κινητοποίησης των πολιτών κατά της γενικής περιβαλλοντικής υποβάθμισης.
Ποιος άραγε μπορεί να διαφωνεί με τη γενική αρχή ότι οι εκτροπές των ποταμών δεν προάγουν την προστασία του προβάλλοντος;
Είναι σαν να αποδέχεται ότι η αποξήρανση μιας λίμνης συμβάλλει στην προστασία του περιβάλλοντος. Κι εμείς, στην περιοχή μας, έχουμε ζωντανό παράδειγμα την αποξήρανση μιας πανάρχαιας λίμνης και των δραματικών επιπτώσεων που έχουν συμβεί τόσο στο μικροκλίμα της περιοχής όσο και στον υπόγειο υδροφορέα ο οποίος, λόγω της μεγάλης υποχώρησης της στάθμης του (μέχρι 400 μ) κινδυνεύει, ακόμη και σήμερα, από την «εισβολή» της θάλασσας.
Ποιος διαφωνεί ότι η μεταφορά νερού από τον άνω ρου του Αχελώου ήταν η εύκολη λύση όταν, πριν από πολλά χρόνια, κανείς δεν φρόντιζε για την ορθολογική διαχείριση των υδάτινών πόρων στη Θεσσαλία. Όταν το κράτος επί σαράντα χρόνια δεν φρόντιζε να αποκαταστήσει την λίμνη της Κάρλας αλλά βολευόταν, στο πλαίσιο των πελατειακών σχέσεων, να κρατά ομήρους τους αγρότες και τους ακτήμονες της περιοχής.
Ποιός μπορεί να διαφωνήσει με το επιχείρημα ότι χρειαζόταν, εδώ και καιρό, η εκπόνηση και η εφαρμογή ενός προγράμματος ορθολογικής διαχείρισης των νερών, ενός προγράμματος σταδιακής στροφής των αγροτών σε καλλιέργειες λιγότερο υδροχαρείς αλλά εξίσου αποδοτικές, ενός προγράμματος κατασκευής ταμιευτήρων παντού, ενός προγράμματος αντικατάστασης των σπάταλων επιφανειακών συστημάτων άρδευσης με σύγχρονα κλειστά συστήματα άρδευσης, πιο οικονομικά και πιο φιλικά στο περιβάλλον;
Σήμερα όμως βρισκόμαστε μπροστά στη διαχείριση ενός σημαντικού οικονομικού και περιβαλλοντικού θέματος που έχει διάφορες παραμέτρους που πρέπει να συνεκτιμηθούν όχι με τα δεδομένα του 1970 όταν οι κυβερνώντες, «ελαφρά τη καρδία», αποφάσισαν την εύκολη λύση της εκτροπής του Αχελώου αλλά με βάσει τη σημερινή πραγματικότητα. Γιατί διαφορετικά δεν θα «τιμωρήσουμε» αυτούς που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα αλλά τις μελλοντικές γενιές και το περιβάλλον
Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα ότι στη Θεσσαλία χρειάζεται επειγόντως ένας πλήρης ανασχεδιασμός της διαχείρισης του υδάτινου δυναμικού με βάση όχι μόνο την ορθολογική διαχείριση βιώσιμης ανάπτυξης αλλά σίγουρα και με βάση τις πολλαπλάσιες ζημιές που προκλήθηκαν στο περιβάλλον, τουλάχιστο, τις τελευταίες πέντε 10ετίες τις οποίες σήμερα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
Κανείς, σήμερα, π.χ. δεν μπορεί να αγνοήσει ότι υπάρχει «επί θύραις» ο μεγάλος κίνδυνος της καταστροφής τμημάτων του θεσσαλικού κάμπου από την ερημοποίηση, φαινόμενο που άρχισε ήδη να εμφανίζεται σε περιοχές τη Κάρλας και του Αλμυρού.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι διαρκώς «σφραγίζονται» στο Θεσσαλικό κάμπο, όπως και στην περιοχή μας, υδρευτικές γεωτρήσεις των Δήμων γιατί κρίνονται ακατάλληλες από την έντονη νιτρορύπανση ως αποτελέσματα της ανεξέλεγκτης εντατικής καλλιέργειας.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι ήδη δαπανήθηκαν 350 εκ ευρώ όχι μόνο για το έργο μεταφοράς νερού από τον Αχελώο, αλλά και για την κατασκευή φραγμάτων που θα αξιοποιηθούν για την παραγωγή πράσινης ενέργειας.
Χρειάζεται όμως να συμφωνήσουμε και σε ένα σαφή διαχωρισμό δύο διαφορετικών θεμάτων.
Το πρώτο αφορά την ολοκλήρωση των έργων όπως έχουν σχεδιαστεί ώστε να μπορέσει άμεσα να ξεκινήσει όχι μόνο η μεταφορά νερού αλλά και η εκμετάλλευση μιας τεράστιας δημόσιας επένδυσης στην παραγωγής ενέργειας από τους υδροηλεκτρικούς σταθμούς.
Το δεύτερο αφορά τη διαχείριση των νερών που θα μεταφερθούν και σε ότι αφορά την ποσότητά τους και σε ότι αφορά το χρόνο μεταφοράς. Στόχος μας πρέπει να είναι να μεταφέρονται νερά τους χειμερινούς μήνες να αποθηκεύονται στα φράγματα και να αξιοποιούνται στη Θεσσαλία για ύδρευση, για άρδευση και για εμπλουτισμό του υπόγειου υδροφορέα για όσο διάστημα απαιτηθεί.
Το ίδιο άλλωστε δεν θα γίνεται και με τη Κάρλα με τη μεταφορά και την ταμίευση 50 εκ κυβικών μέτρων νερού κάθε χρόνο από τον Πηνειό για να ποτίζουμε το καλοκαίρι και για να αποκαταστήσουμε το περιβάλλον; Αυτό δεν είναι μερική εκτροπή του Πηνειού κι άρα έργο αντιπεριβαλλοντικό; Όλοι όμως κατανοούμε το πρόβλημα, γι’ αυτό αγωνιζόμαστε να γίνει το ταχύτερο, γιατί κινδυνεύουμε από την ερημοποίηση της περιοχής μας.
Άλλο θέμα λοιπόν η μεταφορά νερού και άλλο θέμα η διαχείριση του στο πλαίσιο ενός γενναίου ανασχεδιασμού στη Θεσσαλίας σε όλους τους τομείς με βάση το νέο θεσμικό πλαίσιο που άλλωστε επιβάλλει και η οδηγία 2000.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι βασική ηθική και πολιτική υποχρέωση κάθε πολίτη να υπερασπίζονται ένα έργο, όπως το έργο του Αχελώου, που συγκεντρώνει την αντίδραση οικολογικών οργανώσεων τις οποίες εκτιμούν γιατί πιστεύουν ότι παίζουν ουσιαστικό ρόλο στις σύγχρονες κοινωνίες στον τομέα της ευαισθητοποίησης και της κινητοποίησης των πολιτών κατά της γενικής περιβαλλοντικής υποβάθμισης.
Ποιος άραγε μπορεί να διαφωνεί με τη γενική αρχή ότι οι εκτροπές των ποταμών δεν προάγουν την προστασία του προβάλλοντος;
Είναι σαν να αποδέχεται ότι η αποξήρανση μιας λίμνης συμβάλλει στην προστασία του περιβάλλοντος. Κι εμείς, στην περιοχή μας, έχουμε ζωντανό παράδειγμα την αποξήρανση μιας πανάρχαιας λίμνης και των δραματικών επιπτώσεων που έχουν συμβεί τόσο στο μικροκλίμα της περιοχής όσο και στον υπόγειο υδροφορέα ο οποίος, λόγω της μεγάλης υποχώρησης της στάθμης του (μέχρι 400 μ) κινδυνεύει, ακόμη και σήμερα, από την «εισβολή» της θάλασσας.
Ποιος διαφωνεί ότι η μεταφορά νερού από τον άνω ρου του Αχελώου ήταν η εύκολη λύση όταν, πριν από πολλά χρόνια, κανείς δεν φρόντιζε για την ορθολογική διαχείριση των υδάτινών πόρων στη Θεσσαλία. Όταν το κράτος επί σαράντα χρόνια δεν φρόντιζε να αποκαταστήσει την λίμνη της Κάρλας αλλά βολευόταν, στο πλαίσιο των πελατειακών σχέσεων, να κρατά ομήρους τους αγρότες και τους ακτήμονες της περιοχής.
Ποιός μπορεί να διαφωνήσει με το επιχείρημα ότι χρειαζόταν, εδώ και καιρό, η εκπόνηση και η εφαρμογή ενός προγράμματος ορθολογικής διαχείρισης των νερών, ενός προγράμματος σταδιακής στροφής των αγροτών σε καλλιέργειες λιγότερο υδροχαρείς αλλά εξίσου αποδοτικές, ενός προγράμματος κατασκευής ταμιευτήρων παντού, ενός προγράμματος αντικατάστασης των σπάταλων επιφανειακών συστημάτων άρδευσης με σύγχρονα κλειστά συστήματα άρδευσης, πιο οικονομικά και πιο φιλικά στο περιβάλλον;
Σήμερα όμως βρισκόμαστε μπροστά στη διαχείριση ενός σημαντικού οικονομικού και περιβαλλοντικού θέματος που έχει διάφορες παραμέτρους που πρέπει να συνεκτιμηθούν όχι με τα δεδομένα του 1970 όταν οι κυβερνώντες, «ελαφρά τη καρδία», αποφάσισαν την εύκολη λύση της εκτροπής του Αχελώου αλλά με βάσει τη σημερινή πραγματικότητα. Γιατί διαφορετικά δεν θα «τιμωρήσουμε» αυτούς που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα αλλά τις μελλοντικές γενιές και το περιβάλλον
Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα ότι στη Θεσσαλία χρειάζεται επειγόντως ένας πλήρης ανασχεδιασμός της διαχείρισης του υδάτινου δυναμικού με βάση όχι μόνο την ορθολογική διαχείριση βιώσιμης ανάπτυξης αλλά σίγουρα και με βάση τις πολλαπλάσιες ζημιές που προκλήθηκαν στο περιβάλλον, τουλάχιστο, τις τελευταίες πέντε 10ετίες τις οποίες σήμερα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
Κανείς, σήμερα, π.χ. δεν μπορεί να αγνοήσει ότι υπάρχει «επί θύραις» ο μεγάλος κίνδυνος της καταστροφής τμημάτων του θεσσαλικού κάμπου από την ερημοποίηση, φαινόμενο που άρχισε ήδη να εμφανίζεται σε περιοχές τη Κάρλας και του Αλμυρού.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι διαρκώς «σφραγίζονται» στο Θεσσαλικό κάμπο, όπως και στην περιοχή μας, υδρευτικές γεωτρήσεις των Δήμων γιατί κρίνονται ακατάλληλες από την έντονη νιτρορύπανση ως αποτελέσματα της ανεξέλεγκτης εντατικής καλλιέργειας.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι ήδη δαπανήθηκαν 350 εκ ευρώ όχι μόνο για το έργο μεταφοράς νερού από τον Αχελώο, αλλά και για την κατασκευή φραγμάτων που θα αξιοποιηθούν για την παραγωγή πράσινης ενέργειας.
Χρειάζεται όμως να συμφωνήσουμε και σε ένα σαφή διαχωρισμό δύο διαφορετικών θεμάτων.
Το πρώτο αφορά την ολοκλήρωση των έργων όπως έχουν σχεδιαστεί ώστε να μπορέσει άμεσα να ξεκινήσει όχι μόνο η μεταφορά νερού αλλά και η εκμετάλλευση μιας τεράστιας δημόσιας επένδυσης στην παραγωγής ενέργειας από τους υδροηλεκτρικούς σταθμούς.
Το δεύτερο αφορά τη διαχείριση των νερών που θα μεταφερθούν και σε ότι αφορά την ποσότητά τους και σε ότι αφορά το χρόνο μεταφοράς. Στόχος μας πρέπει να είναι να μεταφέρονται νερά τους χειμερινούς μήνες να αποθηκεύονται στα φράγματα και να αξιοποιούνται στη Θεσσαλία για ύδρευση, για άρδευση και για εμπλουτισμό του υπόγειου υδροφορέα για όσο διάστημα απαιτηθεί.
Το ίδιο άλλωστε δεν θα γίνεται και με τη Κάρλα με τη μεταφορά και την ταμίευση 50 εκ κυβικών μέτρων νερού κάθε χρόνο από τον Πηνειό για να ποτίζουμε το καλοκαίρι και για να αποκαταστήσουμε το περιβάλλον; Αυτό δεν είναι μερική εκτροπή του Πηνειού κι άρα έργο αντιπεριβαλλοντικό; Όλοι όμως κατανοούμε το πρόβλημα, γι’ αυτό αγωνιζόμαστε να γίνει το ταχύτερο, γιατί κινδυνεύουμε από την ερημοποίηση της περιοχής μας.
Άλλο θέμα λοιπόν η μεταφορά νερού και άλλο θέμα η διαχείριση του στο πλαίσιο ενός γενναίου ανασχεδιασμού στη Θεσσαλίας σε όλους τους τομείς με βάση το νέο θεσμικό πλαίσιο που άλλωστε επιβάλλει και η οδηγία 2000.
Σχόλια