ΡΥΠΑΝΣΗ ΠΗΓΗΣ ΣΤΗ ΜΑΚΡΙΝΙΤΣΑ: Ένα διαρκές έγκλημα στην κορυφή του Πηλίου με τη «σφραγίδα» του κράτους

Στο σημείωμα της προηγούμενης Δευτέρας, εδώ στην ίδια στήλη, αναρωτηθήκαμε αν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» η είδηση ότι βρέθηκαν πετρελαιοειδή κατάλοιπα στα νερά μιας πηγής στη Μακρινίτσα. Επισημαίναμε ότι η αποτροπή της συνειδητής απόρριψης ή της τυχαίας, όχι όμως και απρόβλεπτης, διαρροής υγρών απόβλητων στο περιβάλλον δεν μπορεί να επαφίεται στον «πατριωτισμό» κάθε ιδιοκτήτη ή επιχειρηματία στο Πήλιο αλλά στην αυστηρή τήρηση της νομοθεσίας.

Οι επόμενες ημέρες ήταν αποκαλυπτικές. Μετά από συντονισμένο έλεγχο των υπηρεσιών, αποδείχθηκε ότι ο «κεραυνός της αυθαιρεσίας» είχε τη σφραγίδα του κράτους και μάλιστα του στρατού που είναι ο θεματοφύλακας των συνόρων της χώρας.

Αποκαλύφθηκε ότι εκεί ψηλά στην κορυφή του Πηλίου, ποιος ξέρει για ποσά χρόνια, συντελούνταν ένα διαρκές περιβαλλοντικό έγκλημα με τη σφραγίδα του κράτους ή του «κράτους εν κράτει».

Αποκαλύφθηκε ότι σε μια πανέμορφη περιοχή, αυστηρής προστασίας, σύμφωνα με τις προτάσεις για του δικτύου NATURΑ, δόθηκε στο στρατό, πριν από πολλά χρόνια, μια μεγάλη έκταση για τη ίδρυση και λειτουργία μιας μονάδος της αεροπορίας για την εξυπηρέτηση των αναγκών του επιχειρησιακού σχεδίου άμυνας της χώρας.

Αποκαλύφθηκε ότι όλα έγιναν χωρίς άδειες κατασκευής οποιαδήποτε εγκατάστασης ή κτίσματος, χωρίς άδειες λειτουργίας και περιβαλλοντικούς όρους χωρίς κανένα έλεγχο για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Στο διάβα του χρόνου έγιναν επίσης και οι απαραίτητες επεκτάσεις, σε κτίρια και εξοπλισμό και πάλι χωρίς άδειες και έλεγχο. Η συνέχεια όπως φαίνεται ήταν προδιαγεγραμμένη και τα ερωτήματα αμείλικτα.

Αυτό που είναι προϋπόθεση υποχρεωτική για την παραμικρή δραστηριότητα κάθε πολίτη αυτής της χώρας δεν οφείλει να το τηρεί το κράτος προφασιζόμενο το εθνικό μυστικό και την εθνική ασφάλεια; Κι αν ακόμη για τους παραπάνω λόγους δεν έπρεπε να αδειοδοτείται δεν μπορούσε να έχει δημιουργήσει ένα εσωτερικό σύστημα που θα ελέγχει το ίδιο το Υπουργείο Άμυνας την εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και τους στοιχειώδεις κανόνες διαχείρισης των αποβλήτων της μονάδος;

Κι όμως τα απόβλητα αυτής της μονάδας χωρίς καμιά πρόνοια, όπως αποκαλύπτεται σήμερα, απορρίπτονταν σε βόθρους και σε ρέματα της περιοχής για να διαρρεύσουν και να μολύνουν στη συνέχεια τα κατώτερα στρώματα του εδάφους και τον υπόγειο υδροφορέα που τροφοδοτεί τις πηγές των οικισμών του Πηλίου.

Κανείς δεν είναι σε θέση σήμερα να εκτιμήσει το μέγεθος της καταστροφής που έχει προκληθεί από την παράνομη αυτή δραστηριότητα της μονάδας του Πηλίου. Κανείς δεν ξέρει παρά μόνο ο στρατός και γι’ αυτό οφείλει να ενημερώσει τους πολίτες αν το ίδιο δεν συμβαίνει και σε άλλες κορυφογραμμές των βουνών της Ελλάδος, όπου λειτουργούν εδώ και χρόνια στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει σήμερα το βάθος και το εύρος της υδρολογικής λεκάνης που έχει υποστεί τη ρύπανση της αεροπορίας και αν και με ποιες προϋποθέσεις πρόκειται ποτέ ή σε πόσα χρόνια να απορυπανθεί.

Αυτός που ρυπαίνει πληρώνει την αποκατάσταση της ρύπανσης είναι σήμερα το αξίωμα της οικολογίας κι όχι όποιος ρυπαίνει πληρώνει ένα καλό πρόστιμο. Γιατί αυτό θα είχε σαν συνέπεια αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα θα ρυπαίνουν, θα πληρώνουν το πρόστιμο και θα «ξεμπερδεύουν».

Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας είναι σήμερα υπόλογο για την καταστροφή που έχει προκαλέσει από τη λειτουργία της μονάδος του στο Πήλιο όχι μόνο έναντι της τοπικής κοινωνίας αλλά έναντι της χώρας γιατί το Πήλιο αποτελεί σημαντικό κομμάτι του πλούτο της. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν μπορεί να αποτελεί «νησίδα αυθαιρεσίας» σε ότι αφορά την εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Πρέπει άμεσα σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες να ξεκινήσει τη διαδικασία αποκατάστασης.

Πρέπει άμεσα να αναλάβουν δράση οι κατάλληλοι εμπειρογνώμονες, έγκυρα εργαστήρια και ινστιτούτα για τη διερεύνηση της υπόθεσης και τη σύνταξη των σχετικών μελετών μακροχρόνιας αποκατάστασης με πλήρη διαφάνεια και διαρκή ενημέρωση των πολιτών και των αρμόδιων υπηρεσιών. Ο ρυπαίνων έχει την ηθική υποχρέωση να αποκαθιστά.