Έχοντας κανείς υπόψη τα στοιχεία διεθνών οργανισμών ή εγχώριων μελετών για το ΕΣΥ, που είναι, μέσω διαδικτύου, στη διάθεση όλων, μπορεί να παραφράσει τη γνωστή ρήση του Κλεμανσώ για τον πόλεμο και τους στρατιωτικούς και να πει με βεβαιότητα ότι: «Η δημόσια Υγεία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους λειτουργούς της υγείας (ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό)».
Η Υγεία και η οργάνωση του συστήματος παροχής υπηρεσιών υγείας αποτελεί, πράγματι, ένα από τα βασικότερα ζητήματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες, ενώ παράλληλα είναι ένας από τους σημαντικότερους κλάδους της οικονομίας, συνεισφέροντας στην απασχόληση και στο ΑΕΠ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα, πριν από την κρίση, οι δαπάνες για την Υγεία είχαν ξεπεράσει το 10% του ΑΕΠ, ένα ποσοστό πάνω από το μέσο όρο των χωρών μελών του ΟΟΣΑ (πλούσιων χωρών). Ταυτόχρονα η χώρα μας, στον πίνακα της αποτελεσματικότητας του συστήματος υγείας, βρισκόταν και βρίσκεται, σχεδόν στην τελευταία θέση. Το ΕΣΥ θεωρείται, από τους μελετητές, ως «το ελληνικό παράδοξο» διότι ενώ η χώρα διαθέτει καθολικό σύστημα υγείας, αυτό είναι το πιο ιδιωτικοποιημένο στην Ευρώπη αφού το 68% των ετήσιων δαπανών, για υπηρεσίες Υγείας, των ελληνικών νοικοκυριών (6 δις ευρώ) κατευθύνεται στον ιδιωτικό τομέα (30% οι οδοντιατρικές υπηρεσίες). Τραγικό ήταν, σύμφωνα με τα στοιχεία, ότι από τη δαπάνη αυτή των νοικοκυριών μόνο το 15% αφορούσε νοσοκομειακή περίθαλψη (900 εκ ) ενώ το 20% αυτού του ποσού, των 900 εκ, αφορούσε άτυπες πληρωμές εντός των Νοσοκομείων (180 εκ). Μελέτη μάλιστα του ΟΟΣΑ συνόψιζε ότι με βάση το ποσοστό του ΑΕΠ που δίναμε ως χώρα για υπηρεσίες υγείας θα μπορούσαμε όχι μόνο να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότατα του συστήματος Υγείας αλλά να μη χρειαστούμε πρόσθεση χρηματοδότηση μέχρι το 2020. Τα στοιχεία αυτά και γνωστά ήταν (δηλώσεις για πιράνχας κλπ) και αποκαλύπτονται τώρα διάφορες σκανδαλώδεις πτυχές τους.
Κι ύστερα ήρθε η οικονομική κρίση για να ανατρέψει αυτή την ειδυλλιακή κατάσταση που ζούσαν όλοι «αμέριμνοι για τα μελλούμενα». Σήμερα όμως, σαν να μη συμβεί τίποτα, δεν μπορεί κάποιοι να συνεχίζουν να ζουν και να σκέφτονται όπως πριν από την κρίση, όταν το πελατειακό και συγκεντρωτικό πολιτικό σύστημα διόριζε τους κουμπάρους, τους κολλητούς ή τους επιλαχόντες βουλευτές ως Διοικητές δημόσιων οργανισμών. Διοικήσεις που αντί να οργανώνουν τον ανταγωνισμό του δημόσιου προς τον ιδιωτικό τομέα, που σταθερά βελτίωνε τη θέση του, χρησιμοποιούσαν τους οργανισμούς αυτούς ως «ρουσφετομάγαζα». Δίπλα σ’ αυτούς βέβαια βρίσκονταν πάντα οι ισχυρές συνδικαλιστικές ηγεσίες του δημόσιου τομέα που απαιτούσαν, και κατά καιρούς κέρδιζαν, και προνόμια και συνδιοίκηση στην Επιχείρηση ή τον Οργανισμό.
Σήμερα είναι κοινός τόπος ότι αυτές οι «λογικές» οδήγησαν τον δημόσιο τομέα στην απαξίωση και την κατάρρευση με αποτέλεσμα να συμπαρασύρει σ’ αυτή την πτώση και τον ιδιωτικό τομέα, τόσο τον υγιή όσο και τον κρατικοδίαιτο.
Σήμερα αναγκαζόμαστε να δώσουμε έναν αγώνα διασφάλισης όρων ήπιας προσαρμογής για την ανασυγκρότηση της χώρας και του συστήματος Υγείας, αυτό που έπρεπε να κάνουμε από μόνοι μας εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό μας επιβάλλει να αναστοχαστούμε, ως κοινωνικά υποκείμενα, τις συμπεριφορές μας και να «σιγήσουμε» ή να αλλάξουμε νοοτροπία και να φρενάρουμε αυτό το λαϊκισμό που κατακλύζει το δημόσιο λόγο και διευκολύνει την άνοδο ακραίων μορφωμάτων στο πολιτικό μας σύστημα.
Δεν μπορεί να υπάρχουν σήμερα στελέχη που να ευθυγραμμίζονται, για μια «χούφτα ψήφους», με συνδικαλιστές που ζητούν την αντικατάσταση του Διοικητή με άλλον που ενδεχομένως δεν θα ενοχλεί κάποιους που αναπολούν παλαιούς ρόλους.
Αυτό που έχει σημασία τώρα, πέρα από την αυστηρή επιλογή Διοικήσεων με προσόντα, που θα διοικήσουν και θα εξορθολογήσουν τα Νοσοκομεία, είναι να αντιδράσουμε σ’ αυτή τη βίαιη μείωση των δαπανών που υποβαθμίζουν το σύστημα Υγείας και να απαιτήσουμε την άμεση αντικατάστασή τους με έσοδα από τη μεγάλη μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η φοροδιαφυγή των μεγάλων αλλά και «μικρότερων» εισοδημάτων, που ως ποσοστό της οικονομίας δεν έχει προηγούμενο σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Οι εργαζόμενοι, μέσου της δημόσιας εικόνας που εμφανίζουν οι συνδικαλιστές τους, αδικούνται κι έχουν χάσει τη μάχη της τοπικής κοινής γνώμης, γιατί φαίνεται να επικεντρώνουν τον αγώνα τους στην αντικατάσταση του Διοικητή σαν να θέλουν να συγκαλύψουν απαράδεκτες συμπεριφορές ελάχιστων συναδέλφων τους, που καταγγέλλει ο Διοικητής.
Η εικόνα αυτή τελικά αδικεί το Νοσοκομείο γιατί δεν συμβάλει στην ήρεμη άσκηση των καθηκόντων που ο καθένας έχει ταχθεί να υπηρετήσει στο σημαντικό αυτό ίδρυμα Δημόσιας Υγείας.
Διοίκηση και Σύλλογος πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες, άμεσης, εκτόνωσης κι ο καθένας ας «επιτρέψει» στο σοβαρό λειτούργημα που έχει να επιτελέσει. Όλοι μαζί να απαιτήσουμε, από την πολιτεία, εξασφάλιση επαρκούς χρηματοδότησης και στελέχωσης του Νοσοκομείου για να μην έχουμε υποβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.
(από την παρέμβαση στη συζήτηση στο ΔΣ Βόλου 28-9-2012)
Σχόλια