ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΈΡΓΩΝ
Μία ακόμη σύσκεψη έγινε την προηγούμενη εβδομάδα στο Υπουργείο Υποδομών με θέμα την άρση του αδιεξόδου που έχει προκύψει και πάλι στον «πολύπαθο» Περιφερειακό του Βόλου που παραμένει ημιτελής, ενώ οι εργαζόμενοι της κατασκευάστριας εταιρείας βρίσκονται σε κινητοποιήσεις ζητώντας από τον ανάδοχο να τους καταβάλει τα δεδουλευμένα του τελευταίου τριμήνου.
Η συνάντηση έγινε μετά από αίτημα της Επιτροπής Παρακολούθησης, που όπως είναι γνωστό λειτούργησε τα τελευταία χρόνια στο Βόλο, με πρωτοβουλία της Νομαρχιακής Αρχής, ως κοινή επιτροπή των φορέων της πόλης με σκοπό την προώθηση της κατασκευής του έργου
Η σύσκεψη αυτή ήταν μια παρωδία, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Υφυπουργός Υποδομών μιας χώρας συσκέπτεται στην Αθήνα με μια επιτροπή φορέων μιας περιοχής, αντιπροσωπία των απλήρωτων εργαζομένων της κατασκευάστριας εταιρείας και τις τεχνικές υπηρεσίες, Κεντρικές και τις Περιφερειακές, προκειμένου να αναζητηθεί τρόπος να πληρωθούν οι εργαζόμενοι και βέβαια να ολοκληρωθεί το ημιτελές έργο. Είναι η «προσωποποίηση» του συγκεντρωτικού κράτους, όταν στην πρωτεύουσα της χώρας γίνεται σύσκεψη για ένα έλασσον θέμα που θα μπορούσε να διαχειριστεί όχι μόνο η Περιφέρεια ή η Νομαρχία, αλλά κι ένας Δήμος όπως ο Δήμος Βόλου που θα είναι αύριο ο χρήστης και ο συντηρητής του έργου. Αν σ’ αυτή τη σκηνή προσθέσουμε και τη διαμαρτυρία των βουλευτών του Νομού, γιατί δεν κλήθηκαν να παραβρεθούν στη συνάντηση, ο χαρακτηρισμός της συνάντησης ως παρωδία είναι επιεικής.
Η επίκληση των βουλευτών για συμμετοχή στη σύσκεψη αναδεικνύει πεντακάθαρα τη λανθασμένη νοοτροπία στη χώρα μας ότι η διαχείριση της σύμβασης μελέτης και κατασκευής ενός δημόσιου έργου είναι πολιτική υπόθεση. Αυτή η «κεκτημένη» λογική είναι η αιτία που «γεννάει» αυτή την κακοδαιμονία στην παραγωγή των δημοσίων έργων στη χώρα μας.
Οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται για τις καθυστερήσεις των έργων ενώ δεν έχουν καμιά ευθύνη για την υλοποίηση μιας σύμβασης, αφού με βάση την ισχύουσα Νομοθεσία, την ευθύνη για την υλοποίηση ενός έργου έχουν αποκλειστικά οι Τεχνικές Υπηρεσίες.
Οι βουλευτές κατηγορούνται σήμερα, γιατί δεν φρόντισαν να θέσουν τους κανόνες και το νομοθετικό πλαίσιο υλοποίησης των συμβάσεων του δημοσίου.
Κατηγορούνται, γιατί δεν φρόντισαν να οργανώσουν σύγχρονες και αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες σε αποκεντρωμένους οργανισμούς Αυτοδιοίκησης, στους Δήμους και τις Περιφέρειες.
Οι πολίτες από την άλλη πλευρά δικαίως διαμαρτύρονται προς τους πολιτικούς για τις καθυστερήσεις. Δεν ενδιαφέρονται σε ποιον ανήκουν οι ευθύνες στο κέντρο και την Περιφέρεια. Απαιτούν από τους κυβερνήτες τους να σχεδιάσουν, να κατασκευάζουν και να παραδίδουν έγκαιρα τα δημόσια έργα που είναι ζωτικής σημασίας για την ποιότητα ζωής και για την ανάπτυξη της περιοχής τους.
Αφού, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα δε φρόντισε για τα αυτονόητα, σήμερα αναγκάζεται να απολογείται για τη διαχείριση ενός έργου όπως είναι ο Περιφερειακός.
Όμως δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες στη διαχείριση του θέματος του Περιφερικού; Αν εξαιρέσει κανείς την πολιτική απόφαση να ακυρωθεί ο πρώτος διαγωνισμός της σήραγγας και οι απαλλοτριώσεις από την προηγούμενο υπουργό, οι μεγάλες καθυστερήσεις οφείλονται στην κακή νοοτροπία των υπηρεσιών να περιμένουν πολιτικές παρεμβάσεις για την αυστηρή υλοποίηση μιας σύμβασης. Γιατί π.χ. πρέπει να αποφασίζει ο Υπουργός, αν θα διαλυθεί μια σύμβαση, όταν ο Ανάδοχος δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του; Γιατί πρέπει να πιέζουν οι τοπικοί φορείς και οι διαμαρτυρόμενοι βουλευτές μας για τα αυτονόητα;
Από την άλλη πλευρά, όμως, πρέπει να αναρωτηθούμε, αν οι Δημόσιες Τεχνικές Υπηρεσίες είναι επαρκείς σε προσωπικό, σε εξοπλισμό, τεχνογνωσία, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Η απάντηση είναι όχι. Έχουμε πολλές κατακερματισμένες τεχνικές υπηρεσίες που, αν μπορούσε κανείς να τις ενώσει, να τις οργανώσει σε επιχειρησιακή βάση και να τις εκπαιδεύσει, θα μπορούσαν να κατασκευάζουν ταυτόχρονα χιλιάδες «Περιφερειακούς» με άψογη εφαρμογή των συμβάσεων και με τους εργαζόμενους πληρωμένους στην ώρα τους. Δεν θα άφηναν ένα έργο να «σαπίζει» και να προκαλούνται συσκέψεις επί συσκέψεων με στόχο να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητά μας ως δημόσιου τομέα που μας εκθέτει ως κοινωνία.
Να, λοιπόν, γιατί είναι αναγκαίο, όσο ποτέ άλλοτε, τώρα που βιώνουμε την οικονομική κρίση, να αναστοχαστούμε για τη μέχρι σήμερα λειτουργία της οργανωμένης κοινωνίας μας και να πάρουμε εκείνες τις αποφάσεις που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει.
Η συνάντηση έγινε μετά από αίτημα της Επιτροπής Παρακολούθησης, που όπως είναι γνωστό λειτούργησε τα τελευταία χρόνια στο Βόλο, με πρωτοβουλία της Νομαρχιακής Αρχής, ως κοινή επιτροπή των φορέων της πόλης με σκοπό την προώθηση της κατασκευής του έργου
Η σύσκεψη αυτή ήταν μια παρωδία, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Υφυπουργός Υποδομών μιας χώρας συσκέπτεται στην Αθήνα με μια επιτροπή φορέων μιας περιοχής, αντιπροσωπία των απλήρωτων εργαζομένων της κατασκευάστριας εταιρείας και τις τεχνικές υπηρεσίες, Κεντρικές και τις Περιφερειακές, προκειμένου να αναζητηθεί τρόπος να πληρωθούν οι εργαζόμενοι και βέβαια να ολοκληρωθεί το ημιτελές έργο. Είναι η «προσωποποίηση» του συγκεντρωτικού κράτους, όταν στην πρωτεύουσα της χώρας γίνεται σύσκεψη για ένα έλασσον θέμα που θα μπορούσε να διαχειριστεί όχι μόνο η Περιφέρεια ή η Νομαρχία, αλλά κι ένας Δήμος όπως ο Δήμος Βόλου που θα είναι αύριο ο χρήστης και ο συντηρητής του έργου. Αν σ’ αυτή τη σκηνή προσθέσουμε και τη διαμαρτυρία των βουλευτών του Νομού, γιατί δεν κλήθηκαν να παραβρεθούν στη συνάντηση, ο χαρακτηρισμός της συνάντησης ως παρωδία είναι επιεικής.
Η επίκληση των βουλευτών για συμμετοχή στη σύσκεψη αναδεικνύει πεντακάθαρα τη λανθασμένη νοοτροπία στη χώρα μας ότι η διαχείριση της σύμβασης μελέτης και κατασκευής ενός δημόσιου έργου είναι πολιτική υπόθεση. Αυτή η «κεκτημένη» λογική είναι η αιτία που «γεννάει» αυτή την κακοδαιμονία στην παραγωγή των δημοσίων έργων στη χώρα μας.
Οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται για τις καθυστερήσεις των έργων ενώ δεν έχουν καμιά ευθύνη για την υλοποίηση μιας σύμβασης, αφού με βάση την ισχύουσα Νομοθεσία, την ευθύνη για την υλοποίηση ενός έργου έχουν αποκλειστικά οι Τεχνικές Υπηρεσίες.
Οι βουλευτές κατηγορούνται σήμερα, γιατί δεν φρόντισαν να θέσουν τους κανόνες και το νομοθετικό πλαίσιο υλοποίησης των συμβάσεων του δημοσίου.
Κατηγορούνται, γιατί δεν φρόντισαν να οργανώσουν σύγχρονες και αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες σε αποκεντρωμένους οργανισμούς Αυτοδιοίκησης, στους Δήμους και τις Περιφέρειες.
Οι πολίτες από την άλλη πλευρά δικαίως διαμαρτύρονται προς τους πολιτικούς για τις καθυστερήσεις. Δεν ενδιαφέρονται σε ποιον ανήκουν οι ευθύνες στο κέντρο και την Περιφέρεια. Απαιτούν από τους κυβερνήτες τους να σχεδιάσουν, να κατασκευάζουν και να παραδίδουν έγκαιρα τα δημόσια έργα που είναι ζωτικής σημασίας για την ποιότητα ζωής και για την ανάπτυξη της περιοχής τους.
Αφού, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα δε φρόντισε για τα αυτονόητα, σήμερα αναγκάζεται να απολογείται για τη διαχείριση ενός έργου όπως είναι ο Περιφερειακός.
Όμως δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες στη διαχείριση του θέματος του Περιφερικού; Αν εξαιρέσει κανείς την πολιτική απόφαση να ακυρωθεί ο πρώτος διαγωνισμός της σήραγγας και οι απαλλοτριώσεις από την προηγούμενο υπουργό, οι μεγάλες καθυστερήσεις οφείλονται στην κακή νοοτροπία των υπηρεσιών να περιμένουν πολιτικές παρεμβάσεις για την αυστηρή υλοποίηση μιας σύμβασης. Γιατί π.χ. πρέπει να αποφασίζει ο Υπουργός, αν θα διαλυθεί μια σύμβαση, όταν ο Ανάδοχος δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του; Γιατί πρέπει να πιέζουν οι τοπικοί φορείς και οι διαμαρτυρόμενοι βουλευτές μας για τα αυτονόητα;
Από την άλλη πλευρά, όμως, πρέπει να αναρωτηθούμε, αν οι Δημόσιες Τεχνικές Υπηρεσίες είναι επαρκείς σε προσωπικό, σε εξοπλισμό, τεχνογνωσία, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Η απάντηση είναι όχι. Έχουμε πολλές κατακερματισμένες τεχνικές υπηρεσίες που, αν μπορούσε κανείς να τις ενώσει, να τις οργανώσει σε επιχειρησιακή βάση και να τις εκπαιδεύσει, θα μπορούσαν να κατασκευάζουν ταυτόχρονα χιλιάδες «Περιφερειακούς» με άψογη εφαρμογή των συμβάσεων και με τους εργαζόμενους πληρωμένους στην ώρα τους. Δεν θα άφηναν ένα έργο να «σαπίζει» και να προκαλούνται συσκέψεις επί συσκέψεων με στόχο να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητά μας ως δημόσιου τομέα που μας εκθέτει ως κοινωνία.
Να, λοιπόν, γιατί είναι αναγκαίο, όσο ποτέ άλλοτε, τώρα που βιώνουμε την οικονομική κρίση, να αναστοχαστούμε για τη μέχρι σήμερα λειτουργία της οργανωμένης κοινωνίας μας και να πάρουμε εκείνες τις αποφάσεις που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει.
Σχόλια