ΓΙΑΤΙ ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ “Ο ΚΟΜΠΟΣ ΣΤΟ ΧΤΕΝΙ”;
Μετά τις κοινοτικές οδηγίες και τα πρόστιμα του ΔΕΚ τώρα και το ΔΝΤ “για το καλό μας”
«Με κομμένη την ανάσα», οι τηλεθεατές συμπατριώτες μας, περιμένουν την απόφαση της κυβέρνησης για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της χώρας που αδυνατεί πλέον, όλο και περισσότερο, υπό το βάρος των κερδοσκοπικών πιέσεων, να δανεισθεί για να πληρώσει όχι μόνο τις υποχρεώσεις της για τα προηγούμενα δάνεια και τους τόκους, αλλά και για τη λειτουργία του ίδιου του κράτους, τους μισθούς, τις συντάξεις και τις άλλες βασικές κρατικές δαπάνες.
Κι όμως πριν από την προσφυγή στον Ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, με τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), έχουν προηγηθεί τσουχτερά πρόστιμα με αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων(ΔΕΚ) γιατί δεν εφαρμόσαμε, έγκαιρα, διάφορες ευρωπαϊκές οδηγίες που θα έπρεπε εμείς να τις έχουμε εφαρμόσει πριν από μερικές 10ετίες, αντί να περιμένουμε να μας τις επιβάλλουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας.
Πώς να αισθάνεται κανείς περήφανος για τη χώρα του όταν κάτω από την πίεση των προστίμων του ΔΕΚ η Ελλάδα αναγκάζεται να διαχειριστεί με σεβασμό στην προστασία του περιβάλλοντος τα σκουπίδια της; Όταν το φυσικό περιβάλλον μαζί με τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου είναι τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και που αποτελούν τη βάση της “τουριστικής βιομηχανίας” που εισφέρει πάνω από το 50% του ετήσιου εθνικού πλούτου. Κι αυτό μόνο στη βάση οικονομικών όρων. Δεν υπάρχουν λόγοι συναισθηματικοί, λόγοι εθνικής υπερηφάνειας, λόγοι πολιτικής ηθικής έναντι των επόμενων γενεών να διαχειριστούμε το περιβάλλον με σύνεση και φροντίδα στο πλαίσιο της αειφόρου ανάπτυξης;
Κι όμως αυτά και άλλα πολλά που θα έπρεπε ως κοινωνία να είχαμε επιλύσει πριν από πολλές 10ετίες θα αναγκαστούμε τώρα, κάτω από την πίεση του ευρωπαϊκού μηχανισμού και του ΔΝΤ, να λύσουμε γιατί διαφορετικά θα χρεοκοπήσουμε.
Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε το πιο σπάταλο και το πιο αναποτελεσματικό κράτος γιατί αυτό συνεπάγεται ένα τεράστιο κόστος λειτουργίας το οποίο αφού δεν το παράγεις πρέπει να το δανειστείς.
Δεν θα συνεχίσουν να ανέχονται οι φορολογούμενοι ένα κράτος το οποίο, λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς, χάνει κάθε χρόνο 20 δις ευρώ έσοδα δηλαδή, το 8% του ΑΕΠ, όταν το έλλειμμα του 2009 ξεπέρασε το 12%.
Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε η πιο σπάταλη χώρα στον τομέα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης χωρίς τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Μου έλεγε ένας γιατρός και τρόμαξα ότι καταναλώνουμε, κατά κεφαλήν, 254 φορές περισσότερα αντιβιοτικά, δεύτερης γενιάς, από τις Σκανδιναβικές χώρες που ζουν στο βόρειο πόλο. Λες και είμαστε μια χώρα “αρρωστιάρηδων και καχεκτικών” πολιτών.
Η χώρα μας έφτασε σε ένα οριακό σημείο. Αναγκάζεται πλέον να προσφύγει στη βοήθεια διεθνών οργανισμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, προκειμένου όχι μόνο να δανειστεί με καλύτερους οικονομικούς όρους αλλά για να επιλύσει κι αυτά τα αυτονόητα οργανωτικά θέματα. Να γίνει δηλαδή ένα αποτελεσματικό κράτος, που θα διαχειρίζεται με ορθολογισμό και αποδοτικότητα τις δημόσιες δαπάνες. Ένα κράτος που θα προσελκύει, σε ανταγωνισμό με τον ιδιωτικό τομέα, τα καλύτερα στελέχη που προσφέρει η αγορά εργασίας, προκειμένου να στελεχώσει τις υπηρεσίες του και τους μηχανισμούς ελέγχου, ώστε να εκλείψουν τα φαινόμενα της διαφθοράς. Ένα κράτος που θα επενδύσει στην οικονομία της γνώσης, των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας, που θα αναβαθμίσει το κύρος και την αποτελεσματικότητα των βασικών δημοσίων τομέων της υγείας, της παιδείας της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τα απλά και αυτονόητα αυτά πράγματα θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, ως κοινωνία, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση και την 7χρονη δικτατορία. Δυστυχώς η δικτατορία δεν έγινε “μάθημα” για τη δημοκρατία μας. Συνεχίσαμε ο ένας να φορτώνει τις ευθύνες στους άλλους και να αφήνουμε για τους επόμενους την επίλυση των προβλημάτων που σήμερα μας οδήγησαν σε αδιέξοδο. Είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ήρθε όμως η ώρα να πάρουμε τις αποφάσεις μας και να δράσουμε έστω και τώρα την “υστάτη ώρα”. Σήμερα όμως τα προβλήματα είναι πολύ πιο δύσκολα γιατί έχουν γιγαντωθεί αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε.
«Με κομμένη την ανάσα», οι τηλεθεατές συμπατριώτες μας, περιμένουν την απόφαση της κυβέρνησης για την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της χώρας που αδυνατεί πλέον, όλο και περισσότερο, υπό το βάρος των κερδοσκοπικών πιέσεων, να δανεισθεί για να πληρώσει όχι μόνο τις υποχρεώσεις της για τα προηγούμενα δάνεια και τους τόκους, αλλά και για τη λειτουργία του ίδιου του κράτους, τους μισθούς, τις συντάξεις και τις άλλες βασικές κρατικές δαπάνες.
Κι όμως πριν από την προσφυγή στον Ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, με τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), έχουν προηγηθεί τσουχτερά πρόστιμα με αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων(ΔΕΚ) γιατί δεν εφαρμόσαμε, έγκαιρα, διάφορες ευρωπαϊκές οδηγίες που θα έπρεπε εμείς να τις έχουμε εφαρμόσει πριν από μερικές 10ετίες, αντί να περιμένουμε να μας τις επιβάλλουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας.
Πώς να αισθάνεται κανείς περήφανος για τη χώρα του όταν κάτω από την πίεση των προστίμων του ΔΕΚ η Ελλάδα αναγκάζεται να διαχειριστεί με σεβασμό στην προστασία του περιβάλλοντος τα σκουπίδια της; Όταν το φυσικό περιβάλλον μαζί με τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου είναι τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και που αποτελούν τη βάση της “τουριστικής βιομηχανίας” που εισφέρει πάνω από το 50% του ετήσιου εθνικού πλούτου. Κι αυτό μόνο στη βάση οικονομικών όρων. Δεν υπάρχουν λόγοι συναισθηματικοί, λόγοι εθνικής υπερηφάνειας, λόγοι πολιτικής ηθικής έναντι των επόμενων γενεών να διαχειριστούμε το περιβάλλον με σύνεση και φροντίδα στο πλαίσιο της αειφόρου ανάπτυξης;
Κι όμως αυτά και άλλα πολλά που θα έπρεπε ως κοινωνία να είχαμε επιλύσει πριν από πολλές 10ετίες θα αναγκαστούμε τώρα, κάτω από την πίεση του ευρωπαϊκού μηχανισμού και του ΔΝΤ, να λύσουμε γιατί διαφορετικά θα χρεοκοπήσουμε.
Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε το πιο σπάταλο και το πιο αναποτελεσματικό κράτος γιατί αυτό συνεπάγεται ένα τεράστιο κόστος λειτουργίας το οποίο αφού δεν το παράγεις πρέπει να το δανειστείς.
Δεν θα συνεχίσουν να ανέχονται οι φορολογούμενοι ένα κράτος το οποίο, λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς, χάνει κάθε χρόνο 20 δις ευρώ έσοδα δηλαδή, το 8% του ΑΕΠ, όταν το έλλειμμα του 2009 ξεπέρασε το 12%.
Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να είμαστε η πιο σπάταλη χώρα στον τομέα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης χωρίς τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Μου έλεγε ένας γιατρός και τρόμαξα ότι καταναλώνουμε, κατά κεφαλήν, 254 φορές περισσότερα αντιβιοτικά, δεύτερης γενιάς, από τις Σκανδιναβικές χώρες που ζουν στο βόρειο πόλο. Λες και είμαστε μια χώρα “αρρωστιάρηδων και καχεκτικών” πολιτών.
Η χώρα μας έφτασε σε ένα οριακό σημείο. Αναγκάζεται πλέον να προσφύγει στη βοήθεια διεθνών οργανισμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, προκειμένου όχι μόνο να δανειστεί με καλύτερους οικονομικούς όρους αλλά για να επιλύσει κι αυτά τα αυτονόητα οργανωτικά θέματα. Να γίνει δηλαδή ένα αποτελεσματικό κράτος, που θα διαχειρίζεται με ορθολογισμό και αποδοτικότητα τις δημόσιες δαπάνες. Ένα κράτος που θα προσελκύει, σε ανταγωνισμό με τον ιδιωτικό τομέα, τα καλύτερα στελέχη που προσφέρει η αγορά εργασίας, προκειμένου να στελεχώσει τις υπηρεσίες του και τους μηχανισμούς ελέγχου, ώστε να εκλείψουν τα φαινόμενα της διαφθοράς. Ένα κράτος που θα επενδύσει στην οικονομία της γνώσης, των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας, που θα αναβαθμίσει το κύρος και την αποτελεσματικότητα των βασικών δημοσίων τομέων της υγείας, της παιδείας της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τα απλά και αυτονόητα αυτά πράγματα θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, ως κοινωνία, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση και την 7χρονη δικτατορία. Δυστυχώς η δικτατορία δεν έγινε “μάθημα” για τη δημοκρατία μας. Συνεχίσαμε ο ένας να φορτώνει τις ευθύνες στους άλλους και να αφήνουμε για τους επόμενους την επίλυση των προβλημάτων που σήμερα μας οδήγησαν σε αδιέξοδο. Είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ήρθε όμως η ώρα να πάρουμε τις αποφάσεις μας και να δράσουμε έστω και τώρα την “υστάτη ώρα”. Σήμερα όμως τα προβλήματα είναι πολύ πιο δύσκολα γιατί έχουν γιγαντωθεί αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε.
Σχόλια