ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ Η ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ;
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΦΟΡΕΑΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΑΡΛΑΣ
Η τραγελαφική κατάσταση που εκτυλίσσεται αυτές τις ημέρες στη διαχείριση των πλημμυρικών νερών της Κάρλας, με ένα διαρκές άνοιγμα και κλείσιμο του θυροφράγματος της σήραγγας προς τον Παγασητικό, με αναγκάζει να επανέλθω, με το παρόν σημείωμα, στο ίδιο θέμα, καταχρώμενος την υπομονή των αναγνωστών.
Είναι γνωστό ότι πριν από δύο εβδομάδες μετά από τις έντονες βροχοπτώσεις αρκετές γεωργικές εκτάσεις, στους παρακάρλιους οικισμούς Σωτήριο, Αχίλλειο κλπ, πλημμύρισαν προκαλώντας ζημιές σε αγρότες της περιοχής.
Γιατί, όμως, αναρωτιέται κανείς, οι αρμόδιοι άφησαν τα χωράφια πλημμυρίσουν; Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε βροχοπτώσεις; Γιατί δεν είχαμε διαμαρτυρίες από τους αγρότες; Υπάρχει τρόπος προστασίας; Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πλήρες σύστημα αντιπλημμυρικής προστασίας από πολλά χρόνια που οδηγούσε, όμως, τα νερά στη σήραγγα και τελικά, δια του χειμάρρου Ξηριά, στη θάλασσα. Από το 2005, όμως, που κατασκευάστηκε το βασικό έργο του ταμιευτήρα της Κάρλας, τα νερά θα μπορούσαν να διοχετεύονται μέσα στον λίμνη, με τη βοήθεια του αντλιτικού συγκροτήματος της Κάρλας, των δέκα(10) μεγάλων αντλιών με τις τεράστιες αντλιτικές ικανότητες για την αντιμετώπιση, σύμφωνα με το σχεδιασμό, των πιο μεγάλων πλημμυρών. Αρκεί, πολύ απλά, να κλείσει κανείς το θυρόφραγμα της σήραγγας και να ανεβάσει τους διακόπτες του αντλιοστασίου.
Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος αναγκαστήκαμε, ως τοπική κοινωνία, να «αυτοδικήσουμε» το προηγούμενο χειμώνα, προκειμένου να ξεκινήσει επιτέλους το νερό να ρέει μέσα στη λίμνη, κάτι που θα έπρεπε να γίνεται ήδη από το 2005. Από πέρυσι λοιπόν το θυρόφραγμα έκλεισε. Κάποιος όμως θα έπρεπε να φροντίζει, να παρακολουθεί τις καιρικές συνθήκες και να ανεβάζει τους διακόπτες όταν έχουμε βρόχινα νερά, γιατί δεν υπήρχε πια λόγος να χάνονται τα πολύτιμα νερά στη θάλασσα.
Ποιος, όμως, έπρεπε να φροντίζει για τη διαχείριση αυτού του τόσο απλού θέματος; Σύμφωνα λοιπόν με την απόφαση ένταξης και κατασκευής του έργου της ανασύστασης της λίμνης Κάρλας το έργο, μετά την κατασκευή του, θα παραδοθεί διοικητικά για φύλαξη, λειτουργία, συντήρηση, διαχείριση κλπ σε ένα φορέα που ιδρύθηκε ήδη από το 2003. Διοικητικό Συμβούλιο στο φορέα αυτό, όπως είναι γνωστό, ορίστηκε λίγους μήνες πριν από τις τελευταίες εκλογές και μετά από έντονες διαμαρτυρίες και πιέσεις της ΝΑΜ και των τοπικών φορέων.
Η εγκατάσταση, όμως, της Διοίκησης του φορέα αποκαλύφθηκε ότι ήταν «δώρο άδωρο» αφού δεν είχε καμία απολύτως αρμοδιότητα.
Σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η υπογραφή κοινής Υπουργική απόφασης (ΚΥΑ) τεσσάρων Υπουργών, Γεωργίας, ΥΠΕΧΩΔΕ, Πολιτισμού και Οικονομικών. Η ιστορία αυτής της ΚΥΑ, που θα έδινε αρμοδιότητες και υπόσταση στο φορέα, έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί γιατί μας δείχνει ότι πολλές φορές η αναποτελεσματικότητα του κράτους δεν έχει όρια.
Το Σχέδιο της ΚΥΑ συντάχθηκε ήδη από το 2003 κι όπως μας διαβεβαιώνουν οι υπάλληλοι του Υπουργείου αρχίζει να «κυκλοφορεί στους διαδρόμους» των άλλων Υπουργείων για τη συλλογή των αναγκαίων Υπουργικών υπογραφών.
Δυστυχώς έξι(6) χρόνια μετά κι ακόμη δεν έχουμε φορέα Διαχείρισης με αρμοδιότητες ώστε να παραλάβει τα έργα που κατασκευάστηκαν, εδώ και πολλά χρόνια, από τις αρμόδιες Υπηρεσίες και να τα λειτουργήσει.
Νομικό κενό όμως για αντιμετώπιση εκτάκτων προβλημάτων δεν υπάρχει, όπως τόνισε πρόσφατα ο Νομάρχης Απόστολος Παπατόλιας. Αυτό ανήκει στις υπηρεσίες της περιφέρειας που κατασκευάζουν το έργο και διαχειρίζονται τους υδάτινους πόρους της Θεσσαλίας.
Αυτές τις μέρες πράγματι οι αγρότες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Ευτυχώς επικράτησαν οι ψύχραιμες φωνές και δεν είχαμε αντιπαραθέσεις. Οι αγρότες των περιοχών που πλημμύρισαν πήγαιναν στη σήραγγα και άνοιγαν το θυρόφραγμα προς τον Παγασητικό, αφού είναι ελεύθερο στην πρόσβαση οποιουδήποτε, ενώ άλλοι φρόντιζαν όταν έλλειπαν οι προηγούμενοι να ξανακλείνουν το θυρόφραγμα και να ζητούν από το φύλακα ανεβάσει τους διακόπτες του αντλιοστασίου της Κάρλας.
Αποτελεί λοιπόν επιτακτική ανάγκη ενόψει της χειμερινής περιόδου να λυθούν επιτέλους τα διαδικαστικά θέματα που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του συστήματος αποθήκευσης των νερών στον ταμιευτήρα της Κάρλας. Μια τόσο μεγάλη επένδυση κι ένα τόσο σημαντικό έργο, περιβαλλοντικά και οικονομικά, δεν αξίζει τέτοια τύχη.
Η τραγελαφική κατάσταση που εκτυλίσσεται αυτές τις ημέρες στη διαχείριση των πλημμυρικών νερών της Κάρλας, με ένα διαρκές άνοιγμα και κλείσιμο του θυροφράγματος της σήραγγας προς τον Παγασητικό, με αναγκάζει να επανέλθω, με το παρόν σημείωμα, στο ίδιο θέμα, καταχρώμενος την υπομονή των αναγνωστών.
Είναι γνωστό ότι πριν από δύο εβδομάδες μετά από τις έντονες βροχοπτώσεις αρκετές γεωργικές εκτάσεις, στους παρακάρλιους οικισμούς Σωτήριο, Αχίλλειο κλπ, πλημμύρισαν προκαλώντας ζημιές σε αγρότες της περιοχής.
Γιατί, όμως, αναρωτιέται κανείς, οι αρμόδιοι άφησαν τα χωράφια πλημμυρίσουν; Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε βροχοπτώσεις; Γιατί δεν είχαμε διαμαρτυρίες από τους αγρότες; Υπάρχει τρόπος προστασίας; Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πλήρες σύστημα αντιπλημμυρικής προστασίας από πολλά χρόνια που οδηγούσε, όμως, τα νερά στη σήραγγα και τελικά, δια του χειμάρρου Ξηριά, στη θάλασσα. Από το 2005, όμως, που κατασκευάστηκε το βασικό έργο του ταμιευτήρα της Κάρλας, τα νερά θα μπορούσαν να διοχετεύονται μέσα στον λίμνη, με τη βοήθεια του αντλιτικού συγκροτήματος της Κάρλας, των δέκα(10) μεγάλων αντλιών με τις τεράστιες αντλιτικές ικανότητες για την αντιμετώπιση, σύμφωνα με το σχεδιασμό, των πιο μεγάλων πλημμυρών. Αρκεί, πολύ απλά, να κλείσει κανείς το θυρόφραγμα της σήραγγας και να ανεβάσει τους διακόπτες του αντλιοστασίου.
Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος αναγκαστήκαμε, ως τοπική κοινωνία, να «αυτοδικήσουμε» το προηγούμενο χειμώνα, προκειμένου να ξεκινήσει επιτέλους το νερό να ρέει μέσα στη λίμνη, κάτι που θα έπρεπε να γίνεται ήδη από το 2005. Από πέρυσι λοιπόν το θυρόφραγμα έκλεισε. Κάποιος όμως θα έπρεπε να φροντίζει, να παρακολουθεί τις καιρικές συνθήκες και να ανεβάζει τους διακόπτες όταν έχουμε βρόχινα νερά, γιατί δεν υπήρχε πια λόγος να χάνονται τα πολύτιμα νερά στη θάλασσα.
Ποιος, όμως, έπρεπε να φροντίζει για τη διαχείριση αυτού του τόσο απλού θέματος; Σύμφωνα λοιπόν με την απόφαση ένταξης και κατασκευής του έργου της ανασύστασης της λίμνης Κάρλας το έργο, μετά την κατασκευή του, θα παραδοθεί διοικητικά για φύλαξη, λειτουργία, συντήρηση, διαχείριση κλπ σε ένα φορέα που ιδρύθηκε ήδη από το 2003. Διοικητικό Συμβούλιο στο φορέα αυτό, όπως είναι γνωστό, ορίστηκε λίγους μήνες πριν από τις τελευταίες εκλογές και μετά από έντονες διαμαρτυρίες και πιέσεις της ΝΑΜ και των τοπικών φορέων.
Η εγκατάσταση, όμως, της Διοίκησης του φορέα αποκαλύφθηκε ότι ήταν «δώρο άδωρο» αφού δεν είχε καμία απολύτως αρμοδιότητα.
Σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η υπογραφή κοινής Υπουργική απόφασης (ΚΥΑ) τεσσάρων Υπουργών, Γεωργίας, ΥΠΕΧΩΔΕ, Πολιτισμού και Οικονομικών. Η ιστορία αυτής της ΚΥΑ, που θα έδινε αρμοδιότητες και υπόσταση στο φορέα, έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί γιατί μας δείχνει ότι πολλές φορές η αναποτελεσματικότητα του κράτους δεν έχει όρια.
Το Σχέδιο της ΚΥΑ συντάχθηκε ήδη από το 2003 κι όπως μας διαβεβαιώνουν οι υπάλληλοι του Υπουργείου αρχίζει να «κυκλοφορεί στους διαδρόμους» των άλλων Υπουργείων για τη συλλογή των αναγκαίων Υπουργικών υπογραφών.
Δυστυχώς έξι(6) χρόνια μετά κι ακόμη δεν έχουμε φορέα Διαχείρισης με αρμοδιότητες ώστε να παραλάβει τα έργα που κατασκευάστηκαν, εδώ και πολλά χρόνια, από τις αρμόδιες Υπηρεσίες και να τα λειτουργήσει.
Νομικό κενό όμως για αντιμετώπιση εκτάκτων προβλημάτων δεν υπάρχει, όπως τόνισε πρόσφατα ο Νομάρχης Απόστολος Παπατόλιας. Αυτό ανήκει στις υπηρεσίες της περιφέρειας που κατασκευάζουν το έργο και διαχειρίζονται τους υδάτινους πόρους της Θεσσαλίας.
Αυτές τις μέρες πράγματι οι αγρότες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Ευτυχώς επικράτησαν οι ψύχραιμες φωνές και δεν είχαμε αντιπαραθέσεις. Οι αγρότες των περιοχών που πλημμύρισαν πήγαιναν στη σήραγγα και άνοιγαν το θυρόφραγμα προς τον Παγασητικό, αφού είναι ελεύθερο στην πρόσβαση οποιουδήποτε, ενώ άλλοι φρόντιζαν όταν έλλειπαν οι προηγούμενοι να ξανακλείνουν το θυρόφραγμα και να ζητούν από το φύλακα ανεβάσει τους διακόπτες του αντλιοστασίου της Κάρλας.
Αποτελεί λοιπόν επιτακτική ανάγκη ενόψει της χειμερινής περιόδου να λυθούν επιτέλους τα διαδικαστικά θέματα που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του συστήματος αποθήκευσης των νερών στον ταμιευτήρα της Κάρλας. Μια τόσο μεγάλη επένδυση κι ένα τόσο σημαντικό έργο, περιβαλλοντικά και οικονομικά, δεν αξίζει τέτοια τύχη.
Σχόλια