ΕΚΛΟΓΕΣ 2009: ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
Πέρασαν μόλις δύο(2) χρόνια από τις προηγούμενες πρόωρες βουλευτικές εκλογές, του 2007, και οι έλληνες πολίτες καλούνται και πάλι στις κάλπες, στις 4 Οκτωβρίου, μετά την προκήρυξη των νέων πρόωρων εκλογών.
Τέσσερες(4) γενικές εκλογικές αναμετρήσεις, μαζί με τις πρόσφατες ευρωεκλογές, τα τελευταία πέντε(5) χρόνια και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα να βρίσκονται κάθε φορά σε χειρότερη θέση.
Κι όμως αυτή η κυβέρνηση κι αυτός ο πρωθυπουργός ξεκίνησαν, το 2004, με τις καλύτερες πολιτικές συνθήκες και το ώριμο κοινωνικό αίτημα, «της επανίδρυσης του κράτους». Κι όμως ο κ. Καραμανλής, πολιτικά ισχυρός πρωθυπουργός και κυρίαρχος του πολιτικής σκηνής το 2004, απέρριψε κάθε διάθεση συνεννόησης για τα μείζονα θέματα της χώρας που του πρότεινε τότε ο Γιώργος Παπανδρέου και πορεύθηκε την «πεπατημένη του παρελθόντος», της κομματοκρατίας και της πελατειακής διαχείρισης του κράτους. Πολύ σύντομα, το 2007, βρέθηκε σε αδιέξοδο και ζήτησε νέες εκλογές προκειμένου να αντιμετωπίσει τα οικονομικά αδιέξοδα που δημιούργησε. Δύο(2) χρόνια μετά βρισκόμαστε σε χειρότερη αφετηρία. Ζητά ξανά «νέα εντολή για να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα» της χώρας. Κι όμως πέντε(5) ολόκληρα χρόνια αναλώθηκαν σε μια ατέρμονη εσωστρέφεια και επικοινωνιακή διαχείριση διαφόρων σκανδάλων και γεγονότων εγχώριων και διεθνών.
Είναι φανερό ότι το διακύβευμα των εκλογών, τουλάχιστο την τελευταία 10ετία, είναι πάντα το ίδιο. Η επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που «κρατούν» τη χώρα καθηλωμένη αδύναμη να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός σύγχρονου αποτελεσματικού και βιώσιμου κράτους που «δεν τρώει τις σάρκες του» δανειζόμενο διαρκώς και υπονομεύοντας των μέλλον των πολιτών του.
Δυστυχώς η αλαζονεία της αυτοδυναμίας και η ταύτιση του δημόσιου με το κομματικό συμφέρον δεν επέτρεψαν μέχρι σήμερα να τεθούν επί τάπητος τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και τα οποία παραμένουν άλυτα και αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξή της χώρας και την ευημερία των πολιτών της.
Πορευόμαστε στον 21ο αιώνα και στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Ένωση με μια Δημόσια Διοίκηση υποβαθμισμένη, αναποτελεσματική και «εν πολλοίς» διεφθαρμένη, όπως φαίνεται από τις αντικειμενικές αξιολογήσεις Διεθνών οργανισμών.
Με μια Αυτοδιοίκηση υποβαθμισμένη, εξαρτημένη και χειραγωγούμενη, από τους Περιφερειάρχες της εκάστοτε κυβέρνησης, γιατί αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ελάχιστες αρμοδιότητές που διαχειρίζεται και ιδιαίτερα οι μικροί ΟΤΑ.
Μ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα υποβαθμισμένο που δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της οικονομίας της γνώσης και εκπαιδευτικά ιδρύματα με χαμηλή βαθμολόγηση στο πλαίσιο διεθνούς αξιολόγησής τους.
Μ’ ένα σύστημα Υγείας και Πρόνοιας υποβαθμισμένο, όσον αφορά τις παρεχόμενες υπηρεσίες, «βορά» σε κάθε είδους «πιράνχας» όπως κατά καιρούς έχει καταγγελθεί από κυβερνητικά στελέχη όλων των Κυβερνήσεων.
Με μια οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης τη στιγμή που η φοροδιαφυγή ξεπερνάει το 30% όπως και η υπερκοστολόγηση κάθε δημόσιας δαπάνης, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδος.
Το τραγικότερο όμως είναι ότι δεν υπάρχει ορατή προοπτική. Τα μεγάλα αυτά προβλήματα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται άλλα αποτέλεσαν και αποτελούν πάγιο στοιχείο της κομματικής αντιπαράθεσης για το ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο για την σημερινή κατάσταση.
Ήταν μια εξαίρεση η γενναία στάση του Γιώργου Παπανδρέου, το 2004, όταν κάλεσε το νικητή «αντίπαλό του όχι σε συγκυβέρνηση αλλά σε μια συνεννόηση για τα αυτονόητα, για τα στοιχειώδη, αυτά για τα οποία όλοι συμφωνούν αλλά επειδή βολεύουν το πελατειακό πολιτικό σύστημα κανείς δεν τα «αγγίζει».
Η αλαζονεία όμως της αυτοδυναμίας και ο «κομματικός πατριωτισμός» των στελεχών αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για να χαθούν πέντε(5) χρόνια και πολλές ευκαιρίες και να βρισκόμαστε σήμερα σε χειρότερη θέση. Το κράτος αποτέλεσε και πάλι «λάφυρο» του κόμματος που κέρδισε τις εκλογές. Με μια νέα κομματοποίηση που μας έφερε πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με θετικά βήματα που είχαν γίνει μέχρι τότε.
Πιστεύω ότι το πολιτικό σύστημα είναι σήμερα απαξιωμένο, στα μάτια του κόσμου, όχι μόνο για την απόσταση που υπήρξε στο παρελθόν μεταξύ λόγων και έργων. Είναι απαξιωμένο γιατί οι πολίτες βλέπουν ότι τα μεγάλα προβλήματα της χώρας αντί να αντιμετωπισθούν αποτελούν εδώ και 10ετίες πεδίο κομματικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.
Γι’ αυτό αν το ΠΑΣΟΚ είχε ραντεβού με την ιστορία το 1981, για να επουλώσει οριστικά τις πληγές του μετεμφυλιακού κράτους, το 2009 είναι αντιμέτωπο με μια νέα πολύ πιο σημαντική πρόκληση που αφορά την επιβίωση της ίδιας της χώρας. Ανέκτησε ξανά, όπως όλα δείχνουν, το πολιτικό πλεονέκτημα και αποτελεί τη νέα ελπίδα για τη χώρα και τους πολίτες.
Σήμερα οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από κάθε άλλη φορά. Το πολιτικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή έχει εξαντλήσει τα όρια του. Όποιος πάρει πρωτοβουλίες για την αναβάθμισή του θα έχει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μαζί του. Οι πολίτες το «φωνάζουν» από κάθε γωνία της χώρας. Όχι άλλες χαμένες ευκαιρίες για τη χώρα και τους πολίτες της.
Τέσσερες(4) γενικές εκλογικές αναμετρήσεις, μαζί με τις πρόσφατες ευρωεκλογές, τα τελευταία πέντε(5) χρόνια και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα να βρίσκονται κάθε φορά σε χειρότερη θέση.
Κι όμως αυτή η κυβέρνηση κι αυτός ο πρωθυπουργός ξεκίνησαν, το 2004, με τις καλύτερες πολιτικές συνθήκες και το ώριμο κοινωνικό αίτημα, «της επανίδρυσης του κράτους». Κι όμως ο κ. Καραμανλής, πολιτικά ισχυρός πρωθυπουργός και κυρίαρχος του πολιτικής σκηνής το 2004, απέρριψε κάθε διάθεση συνεννόησης για τα μείζονα θέματα της χώρας που του πρότεινε τότε ο Γιώργος Παπανδρέου και πορεύθηκε την «πεπατημένη του παρελθόντος», της κομματοκρατίας και της πελατειακής διαχείρισης του κράτους. Πολύ σύντομα, το 2007, βρέθηκε σε αδιέξοδο και ζήτησε νέες εκλογές προκειμένου να αντιμετωπίσει τα οικονομικά αδιέξοδα που δημιούργησε. Δύο(2) χρόνια μετά βρισκόμαστε σε χειρότερη αφετηρία. Ζητά ξανά «νέα εντολή για να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα» της χώρας. Κι όμως πέντε(5) ολόκληρα χρόνια αναλώθηκαν σε μια ατέρμονη εσωστρέφεια και επικοινωνιακή διαχείριση διαφόρων σκανδάλων και γεγονότων εγχώριων και διεθνών.
Είναι φανερό ότι το διακύβευμα των εκλογών, τουλάχιστο την τελευταία 10ετία, είναι πάντα το ίδιο. Η επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που «κρατούν» τη χώρα καθηλωμένη αδύναμη να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός σύγχρονου αποτελεσματικού και βιώσιμου κράτους που «δεν τρώει τις σάρκες του» δανειζόμενο διαρκώς και υπονομεύοντας των μέλλον των πολιτών του.
Δυστυχώς η αλαζονεία της αυτοδυναμίας και η ταύτιση του δημόσιου με το κομματικό συμφέρον δεν επέτρεψαν μέχρι σήμερα να τεθούν επί τάπητος τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και τα οποία παραμένουν άλυτα και αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξή της χώρας και την ευημερία των πολιτών της.
Πορευόμαστε στον 21ο αιώνα και στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Ένωση με μια Δημόσια Διοίκηση υποβαθμισμένη, αναποτελεσματική και «εν πολλοίς» διεφθαρμένη, όπως φαίνεται από τις αντικειμενικές αξιολογήσεις Διεθνών οργανισμών.
Με μια Αυτοδιοίκηση υποβαθμισμένη, εξαρτημένη και χειραγωγούμενη, από τους Περιφερειάρχες της εκάστοτε κυβέρνησης, γιατί αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ελάχιστες αρμοδιότητές που διαχειρίζεται και ιδιαίτερα οι μικροί ΟΤΑ.
Μ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα υποβαθμισμένο που δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της οικονομίας της γνώσης και εκπαιδευτικά ιδρύματα με χαμηλή βαθμολόγηση στο πλαίσιο διεθνούς αξιολόγησής τους.
Μ’ ένα σύστημα Υγείας και Πρόνοιας υποβαθμισμένο, όσον αφορά τις παρεχόμενες υπηρεσίες, «βορά» σε κάθε είδους «πιράνχας» όπως κατά καιρούς έχει καταγγελθεί από κυβερνητικά στελέχη όλων των Κυβερνήσεων.
Με μια οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης τη στιγμή που η φοροδιαφυγή ξεπερνάει το 30% όπως και η υπερκοστολόγηση κάθε δημόσιας δαπάνης, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδος.
Το τραγικότερο όμως είναι ότι δεν υπάρχει ορατή προοπτική. Τα μεγάλα αυτά προβλήματα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται άλλα αποτέλεσαν και αποτελούν πάγιο στοιχείο της κομματικής αντιπαράθεσης για το ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο για την σημερινή κατάσταση.
Ήταν μια εξαίρεση η γενναία στάση του Γιώργου Παπανδρέου, το 2004, όταν κάλεσε το νικητή «αντίπαλό του όχι σε συγκυβέρνηση αλλά σε μια συνεννόηση για τα αυτονόητα, για τα στοιχειώδη, αυτά για τα οποία όλοι συμφωνούν αλλά επειδή βολεύουν το πελατειακό πολιτικό σύστημα κανείς δεν τα «αγγίζει».
Η αλαζονεία όμως της αυτοδυναμίας και ο «κομματικός πατριωτισμός» των στελεχών αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για να χαθούν πέντε(5) χρόνια και πολλές ευκαιρίες και να βρισκόμαστε σήμερα σε χειρότερη θέση. Το κράτος αποτέλεσε και πάλι «λάφυρο» του κόμματος που κέρδισε τις εκλογές. Με μια νέα κομματοποίηση που μας έφερε πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με θετικά βήματα που είχαν γίνει μέχρι τότε.
Πιστεύω ότι το πολιτικό σύστημα είναι σήμερα απαξιωμένο, στα μάτια του κόσμου, όχι μόνο για την απόσταση που υπήρξε στο παρελθόν μεταξύ λόγων και έργων. Είναι απαξιωμένο γιατί οι πολίτες βλέπουν ότι τα μεγάλα προβλήματα της χώρας αντί να αντιμετωπισθούν αποτελούν εδώ και 10ετίες πεδίο κομματικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.
Γι’ αυτό αν το ΠΑΣΟΚ είχε ραντεβού με την ιστορία το 1981, για να επουλώσει οριστικά τις πληγές του μετεμφυλιακού κράτους, το 2009 είναι αντιμέτωπο με μια νέα πολύ πιο σημαντική πρόκληση που αφορά την επιβίωση της ίδιας της χώρας. Ανέκτησε ξανά, όπως όλα δείχνουν, το πολιτικό πλεονέκτημα και αποτελεί τη νέα ελπίδα για τη χώρα και τους πολίτες.
Σήμερα οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από κάθε άλλη φορά. Το πολιτικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή έχει εξαντλήσει τα όρια του. Όποιος πάρει πρωτοβουλίες για την αναβάθμισή του θα έχει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μαζί του. Οι πολίτες το «φωνάζουν» από κάθε γωνία της χώρας. Όχι άλλες χαμένες ευκαιρίες για τη χώρα και τους πολίτες της.
Σχόλια