Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ………….ΚΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΚΤΗΣ ΣΤΑ ΚΑΤΩ ΛΕΧΩΝΙΑ

Όταν πριν από ένα χρόνο ξεκινήσαμε την «επιχείρηση» απελευθέρωσης των παραλίων, από αυθαίρετες επεκτάσεις και κατασκευές των όμορων παραλιακών ιδιοκτητών, κανείς σχεδόν δεν πίστευε ότι το εννοούσαμε διότι φαινόταν μια «δύσκολη» πολιτική απόφαση, διότι κάτι ανάλογο είχε ξεκινήσει παλαιότερα αλλά μετά τις αντιδράσεις δεν δόθηκε, από την επόμενη Νομαρχιακή Αρχή, καμιά συνέχεια. Κι όμως μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώθηκε η απελευθέρωση του πρώτου παραλιακού τμήματος από τη θέση «Σουτραλί» Αγριάς μέχρι τη θέση «Καρνάγιο» του οικισμού των Κάτω Λεχωνίων. Μια παραλία την οποία για πολλά χρόνια οι συμπολίτες μας δεν μπορούσαν να απολαύσουν, γιατί εμποδιζόταν η διέλευση τους, από περιφράξεις και κατασκευές, που έφταναν μέχρι την θάλασσα. Την «απελευθέρωση» μπορεί να τη διαπιστώσει ο καθένας με μια βόλτα κατά μήκος αυτού του παραλιακού τμήματος. Οι διαδικασίες συνεχίζονται από τη θέση «Καρνάγιο» μέχρι τον οικισμό Πλατανίδια. Τις επόμενες ημέρες ξεκινάει η αποστολή των προσκλήσεων διοικητικής αποβολής για σαράντα περίπου ιδιοκτήτες.
Δυστυχώς σε μια χώρα που δεν έχει ακόμη κτηματολόγιο, όσο εύκολο είναι να καταπατήσει κανείς και να οικειοποιηθεί δημόσιο χώρο (ζώνη αιγιαλού), γιατί δεν υπάρχει επιτήρηση ή γιατί δεν υπάρχει επαρκής μηχανισμός της πολιτείας, τόσο πιο δύσκολη είναι η αντίστροφη διαδικασία της «αποβολής» διότι πρέπει να τηρηθεί με ευλάβεια η νομιμότητα και να δοθεί στους ιδιοποιηθέντες δημόσιο χώρο, η δυνατότητα όλων των ένδικων μέσων.
Αναλάβαμε λοιπόν μια προσπάθεια που θα έπρεπε να έχει υλοποιήσει η πολιτεία εδώ και είκοσι πέντε(25) χρόνια όταν έγινε η νόμιμη χάραξη της γραμμής αιγιαλού και παραλίας, το 1983. Τότε διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν κατασκευές και περιφράξεις εντός του δημόσιου χώρου αλλά δυστυχώς οι «αρμόδιοι» δεν προχώρησαν στο επόμενο βήμα που ήταν η διοικητική αποβολή και η κατεδάφιση στις περιπτώσεις που θα είχαμε άρνηση συμμόρφωσης.
Είκοσι πέντε(25) χρόνια μετά αποδείχθηκε ότι σχεδόν όλοι οι ιδιοκτήτες στην αναφερόμενη περιοχή δέχθηκαν να αποξηλώσουν τις περιφράξεις και να γκρεμίσουν τα κτίσματά τους, υποχωρώντας οικιοθελώς στην «κόκκινη» γραμμή του αιγιαλού, που διαχωρίζει τον ιδιωτικό από το δημόσιο χώρο.
Δεν «μπορέσαμε», όμως, να περισώσουμε την τιμή της πολιτείας για το σύνολο της παραλίας διότι όχι μόνο δεν είχε φροντίσει, με τις υπηρεσίες της, να επιβάλλει σε όλους το σεβασμό της «κόκκινης» γραμμής, μετά το 1983, αντίθετα καταπατώντας την προηγούμενη απόφασή της (χάραξη αιγιαλού) ήρθε να δώσει το κακό παράδειγμα. Χωρίς άδειες από τις αρμόδιες υπηρεσίες η τότε Νομαρχία σε συνεργασία με τις Κοινότητες προχώρησε στην αυθαίρετη επέκταση του παραλιακού δρόμου, αμέσως μετά το «Σουτραλί», μπαζώνοντας τη ζώνη αιγιαλού και τμήμα της θάλασσας και αλλάζοντας άρδην τη φυσική κατάσταση που υπήρχε όταν το 1983 έγινε η χάραξη της γραμμής αιγιαλού. Έτσι, δυστυχώς, για ένα μικρό τμήμα, κατασκευάστηκε παραλιακός δρόμος με πεζοδρόμια, επέκταση των δικτύων και πλευρική λιθοριπή προστασίας από την πλευρά της θάλασσας.
Αυτή την αυθαιρεσία της πολιτείας αξιοποίησαν αυτή την περίοδο, οι πέντε(5) από το σύνολο των είκοσι οκτώ(28) ιδιοκτητών, αυτού του πρώτου τμήματος της παραλίας, ασκώντας το νόμιμο δικαίωμα της επαναχάραξης και της μετατόπισης της γραμμής αιγιαλού προς την πλευρά της θάλασσας «λόγω τετελεσμένων».
Δεν ξέρω αν περισώσαμε την χαμένη τιμή της πολιτείας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Σίγουρα όμως αναδείξαμε και τελικά επιβάλλαμε την ηθική και πολιτική υποχρέωση της συλλογικής κοινωνίας να περιφρουρεί τους δημόσιους χώρους και να τους αποδίδει στην κοινή χρήση των πολιτών. Δεν χρειάστηκαν διαμάχες και αντιπαραθέσεις και επέμβαση των αστυνομικών αρχών. Όλοι συνέβαλλαν στην αποκατάσταση της νομιμότητας.